Networks of Rebellion: Explaining Insurgent Cohesion and Collapse

انسجام سازمانی گروه های شورشی برای توضیح الگوهای خشونت، اثربخشی ضد شورش، و نتایج جنگ داخلی نقش اساسی دارد. گروه های شورشی منسجم نیروهای جنگی موثرتری تولید می کنند و مذاکره کنندگان معتبرتری هستند. انسجام سازمانی هم مدت زمان جنگ ها و هم به حل نهایی آنها را شکل می دهد. در شبکه های شورش، پل استانیلند توضیح می دهد که چرا رهبران شورشی در توانایی خود برای ایجاد سازمان های قوی بسیار متفاوت هستند و چرا انسجام گروه های مسلح در طول زمان در طول درگیری ها تغییر می کند. او شیوه جدیدی از تفکر در مورد منابع و ساختار گروه های شورشی را ترسیم می کند و بین گروه های یکپارچه، پیشتاز، منطقه ای و پراکنده تمایز قائل می شود. استانیلند گروه های شورشی، پایگاه های اجتماعی متفاوت آنها و چگونگی ماهیت ائتلاف ها و شبکه هایی را که این گروه ها در آن قرار دارند، مقایسه می کند. گروه های مسلح ساخته شده نظم و انضباط و کنترل داخلی آنها را تعیین کرده است. او گروه های شورشی را در افغانستان، 1975 تا امروز، کشمیر (1988-2003)، سریلانکا از دهه 1970 تا شکست ببرهای تامیل در سال 2009 و چندین قیام کمونیستی در جنوب شرقی آسیا در طول جنگ سرد بررسی می کند. سازماندهی اولیه یک گروه شورشی به موقعیت رهبران آن در شبکه های سیاسی قبل از جنگ بستگی دارد. این پایگاه‌های اجتماعی شکل می‌دهند که رهبران وقتی یک گروه شورشی جدید می‌سازند، چه کاری می‌توانند انجام دهند و چه نمی‌توانند انجام دهند. ضد شورش، استراتژی شورشی و مداخله بین المللی می تواند باعث تغییر سازمانی شود. در طول جنگ، گروه‌های شورشی در پیوندهای اجتماعی قرار می‌گیرند که نحوه سازماندهی، مبارزه و مذاکره را تعیین می‌کند. با تغییر این پیوندها، ساختار سازمانی نیز تغییر می کند.

The organizational cohesion of insurgent groups is central to explaining patterns of violence, the effectiveness of counterinsurgency, and civil war outcomes. Cohesive insurgent groups produce more effective war-fighting forces and are more credible negotiators; organizational cohesion shapes both the duration of wars and their ultimate resolution. In Networks of Rebellion, Paul Staniland explains why insurgent leaders differ so radically in their ability to build strong organizations and why the cohesion of armed groups changes over time during conflicts. He outlines a new way of thinking about the sources and structure of insurgent groups, distinguishing among integrated, vanguard, parochial, and fragmented groups.Staniland compares insurgent groups, their differing social bases, and how the nature of the coalitions and networks within which these armed groups were built has determined their discipline and internal control. He examines insurgent groups in Afghanistan, 1975 to the present day, Kashmir (1988–2003), Sri Lanka from the 1970s to the defeat of the Tamil Tigers in 2009, and several communist uprisings in Southeast Asia during the Cold War. The initial organization of an insurgent group depends on the position of its leaders in prewar political networks. These social bases shape what leaders can and cannot do when they build a new insurgent group. Counterinsurgency, insurgent strategy, and international intervention can cause organizational change. During war, insurgent groups are embedded in social ties that determine they how they organize, fight, and negotiate; as these ties shift, organizational structure changes as well.