Networked Regionalism as Conflict Management

بیشتر مناطق جهان گرفتار درگیری هایی هستند که با تلاقی رشته های پیچیده از تاریخ، جغرافیا، سیاست و فرهنگ غیر قابل حل می شوند. این "درگیری های منجمد" مداخلات مدیریت تعارض توسط عوامل و نهادهای داخلی و خارجی را به چالش می کشد. بدتر از آن، آنها دائماً تهدید می‌کنند که از جغرافیای محلی خود فراتر می‌روند، مانند بمب‌گذاری‌های تروریستی در بوستون توسط چچن‌های قومی، یا اینکه از درگیری‌ها به جنگی تمام عیار مانند قره‌باغ کوهستانی تبدیل می‌شوند. در نتیجه، چنین درگیری‌هایی به دنبال رویکردهای جایگزین برای مدل‌های مدیریت تعارض کلاسیک، متمرکز بر دولت، و مبتنی بر حاکمیت است که در دیپلماسی سنتی اعمال می‌شود - که اغلب مداخلات و نتایج نسبتاً کوتاه‌مدت، موقت و پراکنده ایجاد می‌کنند.
منطقه گرایی شبکه ای به عنوان مدیریت تعارض با تکیه بر موارد قفقاز جنوبی، بالکان غربی، آمریکای مرکزی، آسیای جنوب شرقی و ایرلند شمالی، راه حلی نظری و عملی برای این بن بست ارائه می دهد. استدلال برای مداخلات جمعی منطقه‌ای که شامل مهندسی مجدد طولانی‌مدت زیرساخت‌های مدیریت منازعه موجود در محل است. چنین رویکردهایی به طور یکسان توجه محققان و دست اندرکاران را به خود جلب کرده است، تا کنون، این مفاهیم به ندرت بیش از نسخه های ساده برای همکاری منطقه ای بین بازیگران مردمی و دیپلماسی سنتی را شامل می شود. به طور خاص، آنا اوهانیان می‌گوید، تنها پرورش و استقرار سیستم‌های صلح منطقه‌ای می‌تواند مسیر مؤثری را برای مدیریت منازعه در این بن‌بست‌ها در چنین مناطق جدا نشدنی فراهم کند.

Most regions of the world are plagued by conflicts that are made insoluble by a confluence of complex threads from history, geography, politics, and culture. These "frozen conflicts" defy conflict management interventions by both internal and external agents and institutions. Worse, they constantly threaten to extend beyond their local geographies, as in the terrorist bombings in Boston by ethnic Chechens, or to escalate from skirmishes to full-scale war, as in Nagorno-Karabakh. Consequently, such conflicts cry out for alternative approaches to the classic, state-focused, and sovereignty-based conflict management models that are practiced in traditional diplomacy—which most often produce rather short-term, ad hoc, fragmented interventions and outcomes.

Drawing upon the cases of the South Caucasus, the Western Balkans, Central America, South East Asia, and Northern Ireland, Networked Regionalism as Conflict Management offers a theoretical and practical solution to this impasse by arguing for regional collective interventions that involve a long-term reengineering of existing conflict management infrastructure on the ground. Such approaches have been attracting the attention of scholars and practitioners alike yet, thus far, these concepts have rarely involved more than simple prescriptions for regional cooperation between grassroots actors and traditional diplomacy. Specifically, says Anna Ohanyan, only the cultivation and establishment of regional peace systems can provide an effective path toward conflict management in these standoffs in such intractably divided regions.