Neorealist Architecture: Aesthetics of Dwelling in Postwar Italy

پس از جنگ جهانی دوم، موجی از فیلم‌های ایتالیایی پدید آمد که زندگی و سختی‌های شخصیت‌هایی را که پس از درگیری درمانده شده بودند، به تصویر می‌کشیدند و مبارزات دوران اضطراب و عدم قطعیت وجودی را به نمایش می‌گذاشتند. این شکل از فیلمسازی با پدیده هنری گسترده تری به نام «نئورئالیسم» همراه بود و اکنون نقطه محوری در تاریخ سینمای ایتالیا محسوب می شود. اما نئورئالیسم بیشتر از ادبیات محدود به فیلم نبود. به سایر حوزه های تولید هنری از جمله معماری گسترش یافت. پس معماری نئورئالیستی چه بود؟

این کتاب پیوندهای بین معماری، فیلمسازی و محیط ساخته شده را بررسی می کند. dopoguerra ایتالیا (194X–195X) به دنبال این است که مشخص کند آیا و چگونه نئورئالیسم در معماری تجلی یافته است یا خیر. اصطلاحاتی مانند «معماری نئورئالیستی» یا «نئورئالیسم معماری» در این سال‌ها مطرح شد و در دهه‌های بعد توسط مورخان معماری یادآوری شد. بنابراین، این مفهوم ad hoc پذیرفته شد و post hoc در غیاب هرگونه اعلامیه قبل از سال 1955 رایج شد. آن چیزی که نئورئالیسم در معماری بود یا می خواست باشد را اعلام می کرد. با این حال، در حالی که این مفهوم توسط تاریخ معماری ایتالیا درونی شده است، انتقال بین نئورئالیسم - به عنوان یک زیبایی شناسی و اخلاق - و معماری - به عنوان یکی از رسانه های بالقوه تجسم یا بیان آن - هنوز به طور کامل درک نشده است. بنابراین، هدف اصلی آن ارائه یک بحث عمیق درباره مفهوم «معماری نئورئالیستی» است، با این فرض که ارتباط بین هر دو اصطلاح بی‌معنی نیست.

این کتاب با بیش از 100 تصویر آرشیوی سیاه و سفید به زیبایی مصور شده است و اولین کتابی است که در زمینه نئورئالیسم در معماری منتشر شده است. این برای محققان، متخصصان و دانشجویان علاقه مند به تاریخ و تئوری معماری، مطالعات ایتالیایی، تاریخ هنر و مطالعات فرهنگی جذاب خواهد بود.

After World War II, a wave of Italian films emerged that depicted the life and hardships of characters left helpless after the conflict, bringing to the screen the struggles of a time of existential angst and uncertainty. This form of filmmaking was associated with a broader artistic phenomenon known as ‘neorealism’ and is now considered a pivotal point in the history of Italian cinema. But neorealism was not limited to film any more than it was to literature. It spread to other areas of artistic production, including architecture. What was, then, neorealist architecture?

This book explores the links between architecture, filmmaking and the built environment in dopoguerra Italy (194X–195X) seeking to ascertain whether, and how, neorealism manifested itself in architecture. Terms such as ‘neorealist architecture’ or ‘architectural neorealism’ were hinted at in these years and recalled by historians of architecture in the following decades. Therefore, the concept was adopted ad hoc and popularized post hoc, in the absence of any declarations prior to 1955 that proclaimed what neorealism in architecture was or wanted to be. However, while the concept has been internalized by Italian architectural history, transfers between neorealism―as an aesthetic and ethic―and architecture―as one potential medium of its embodiment or expression―are still not fully understood. Therefore, its main goal is to provide an in-depth discussion of the concept ‘neorealist architecture’, the working assumption being that the connection between both terms is not meaningless.

The book is beautifully illustrated with over 100 black and white archival images and is the first book to be published on neorealism in architecture. It will appeal to scholars, professionals, and students interested in history and theory of architecture, Italian studies, art history, and cultural studies.