Neither donkey nor horse : medicine in the struggle over China's modernity

نه الاغ نه اسبداستانی را بیان می کند که چگونه طب چینی از نقطه مقابل مدرنیته در اوایل قرن بیستم به نماد و وسیله ای قدرتمند برای اکتشاف چین در مدرنیته خود در نیم قرن تبدیل شد. بعد. شان هسیانگ لین لی به جای این که این گذار را برگرفته از تاریخ سیاسی چین مدرن بداند، استدلال می کند که تاریخ پزشکی چین زندگی خاص خود را داشته است، زندگی ای که گاهی مستقیماً بر مبارزه ایدئولوژیک بر سر معنای مدرنیته چین و چینی ها تأثیر می گذارد. دولت.
           
طب چینی در قرن بیستم به دور از باقیمانده‌ای از گذشته پیشامدرن چین، همراه با طب غربی و دولت ناسیونالیست تکامل یافت و دستخوش دگرگونی عمیق از لحاظ نهادی، معرفت‌شناختی و مادی شد که منجر به خلقت شد. از یک طب مدرن چینی این داروی جدید به عنوان «نه الاغ و نه اسب» مورد تمسخر قرار گرفت، زیرا لزوماً به هر دو سنت والدین خیانت می کرد و بنابراین محکوم به شکست بود. با این حال، این داروی ترکیبی، از طریق خود نوآوری و مذاکره، زنده ماند، بنابراین مفهوم مدرنیته را که امکان تلاقی مولد بین مدرن و سنتی را رد می کرد، به چالش کشید.
           
با کاوش در تولید طب مدرن چینی و مدرنیته چین. در کنار هم، لی تاریخچه سیاسی پزشکی و تاریخ پزشکی دولت چین را ارائه می دهد.

Neither Donkey nor Horse tells the story of how Chinese medicine was transformed from the antithesis of modernity in the early twentieth century into a potent symbol of and vehicle for China’s exploration of its own modernity half a century later. Instead of viewing this transition as derivative of the political history of modern China, Sean Hsiang-lin Lei argues that China’s medical history had a life of its own, one that at times directly influenced the ideological struggle over the meaning of China’s modernity and the Chinese state.
           
Far from being a remnant of China’s premodern past, Chinese medicine in the twentieth century coevolved with Western medicine and the Nationalist state, undergoing a profound transformation—institutionally, epistemologically, and materially—that resulted in the creation of a modern Chinese medicine. This new medicine was derided as “neither donkey nor horse” because it necessarily betrayed both of the parental traditions and therefore was doomed to fail. Yet this hybrid medicine survived, through self-innovation and negotiation, thus challenging the conception of modernity that rejected the possibility of productive crossbreeding between the modern and the traditional.
           
By exploring the production of modern Chinese medicine and China’s modernity in tandem, Lei offers both a political history of medicine and a medical history of the Chinese state.