Nationalkultur oder europäische Werte?: Britische, deutsche und französische Auswärtige Kulturpolitik zwischen 1989 und 2003

سیاست فرهنگی خارجی ارتباط نزدیکی با دولت-ملت دارد که فرض می‌کند یک ملت دارای زبان، فرهنگ و هویت فرهنگی مشترک است که آن را از سایر دولت‌ها متمایز می‌کند. ادغام اروپا وضعیت جدیدی را ایجاد می کند و سیاست خارجی و امنیتی مشترک در مقابل اصل دولت-ملت سیاست خارجی فرهنگی قرار می گیرد، زیرا هدف هویت اروپایی را در روابط بین الملل تدوین می کند.

جولیا ساتلر به بررسی این سوال می پردازد که آیا سیاست فرهنگی خارجی آلمان، فرانسه و بریتانیا همچنان جهت گیری ملی دارد یا اینکه به طور فزاینده ای در خدمت سیاست خارجی و امنیتی اروپا است. تحلیل تطبیقی ​​آنها بر اساس داده‌های گسترده از پارلمان‌های ملی و سازمان‌های میانجی شورای بریتانیا، انستیتو گوته و دایرکشن ژنرال است. این نشان می دهد که تلاش کشورهای عضو اتحادیه اروپا برای تقویت اتحادیه به عنوان یک نیروی منسجم در روابط بین الملل و ایجاد هویت اروپایی در روابط بین الملل تأثیری بر سیاست فرهنگی خارجی مربوطه ندارد.

Auswärtige Kulturpolitik ist eng mit dem Nationalstaat verbunden, der davon ausgeht, dass eine Nation eine gemeinsame Sprache, Kultur und kulturelle Identität besitzt, die sie von anderen Staaten unterscheiden. Durch die europäische Integration entsteht eine neue Situation, und die gemeinsame Außen- und Sicherheitspolitik steht im Gegensatz zum nationalstaatlichen Prinzip der Auswärtigen Kulturpolitik, denn sie formuliert das Ziel einer europäischen Identität in den internationalen Beziehungen.

Julia Sattler geht der Frage nach, ob die Auswärtige Kulturpolitik Deutschlands, Frankreichs und Großbritanniens national orientiert bleibt oder ob sie sich zunehmend in den Dienst einer europäischen Außen- und Sicherheitspolitik stellt. Ihre vergleichende Analyse basiert auf umfassenden Daten aus den nationalen Parlamenten sowie den Mittlerorganisationen British Council, Goethe-Institut und Direction Générale. Es zeigt sich, dass die Anstrengungen der EU-Mitgliedstaaten, die Union als kohärente Kraft in den internationalen Beziehungen zu stärken und eine europäische Identität in den internationalen Beziehungen zu schaffen, keinen Einfluss auf die jeweilige Auswärtige Kulturpolitik haben.