Narcocapitalism: Life in the Age of Anaesthesia (Theory Redux)

اختراع داروهای بیهوشی در اواسط قرن نوزدهم، استفاده نازی ها از کوکائین و توسعه پروزاک چه وجه مشترکی دارند؟ پاسخ این است که همه آنها محصول همان منطقی هستند که دوران معاصر ما را تعریف می کند: "عصر بیهوشی". لوران دو سوتر نشان می دهد که چگونه جنبه های بزرگ زندگی ما اکنون با مدیریت احساسات ما از طریق مواد مخدر مشخص می شود، از مصرف روزانه قرص های خواب آور گرفته تا مواد مخدر سخت. شیمی آنقدر بخشی از ما شده است که حتی نمی توانیم ببینیم چقدر ما را تغییر داده است.

در این عصر، سوژه بودن صرفاً به معنای قرار گرفتن در معرض قدرت‌هایی نیست که زندگی ما را تعیین می‌کنند: به این معنی است که احساسات ما به تحریکات شیمیایی برون سپاری شده‌اند. با این حال، نمی‌دانیم که چرا داروهایی که مصرف می‌کنیم نمی‌توانند ما را از خستگی و افسردگی، و از فقدان تمایلی که اکنون مشخصه وضعیت روانی سیاسی ما است، رها کنند. ما معنای هیجان زده بودن را فراموش کرده ایم زیرا تنها هیجان ما ناشی از مواد مخدر شده است. ما باید تحریکات مخدری را که به آن تکیه کرده‌ایم کنار بگذاریم و راهی برای بازگشت به هیجان جمعی پیدا کنیم که بزرگترین ترس نارکوکاپیتالیسم است.

What do the invention of anaesthetics in the middle of the nineteenth century, the Nazis' use of cocaine, and the development of Prozac have in common? The answer is that they're all products of the same logic that defines our contemporary era: 'the age of anaesthesia'. Laurent de Sutter shows how large aspects of our lives are now characterised by the management of our emotions through drugs, ranging from the everyday use of sleeping pills to hard narcotics. Chemistry has become so much a part of us that we can’t even see how much it has changed us. 

In this era, being a subject doesn't simply mean being subjected to powers that decide our lives: it means that our very emotions have been outsourced to chemical stimulation. Yet we don't understand why the drugs that we take are unable to free us from fatigue and depression, and from the absence of desire that now characterizes our psychopolitical condition. We have forgotten what it means to be excited because our only excitement has become drug-induced. We have to abandon the narcotic stimulation that we’ve come to rely on and find a way back to the collective excitement that is narcocapitalism’s greatest fear.