Napoleon and de Gaulle: Heroes and History

یکی از مشهورترین مورخان فرانسه، دو نمونه از رهبری سیاسی و نظامی را با هم مقایسه می‌کند تا این مورد غیرمعمول را بیان کند که افراد، چه خوب و چه بد، در تاریخ اهمیت دارند.

مورخین داشته‌اند. به ما آموخت که گذشته فقط داستان قهرمانان و جنگ ها نیست. میلیون ها نفر ناشناس مهم هستند و عوامل فعال تغییر هستند. اما در دموکراتیک کردن تاریخ، نقش بزرگی را که اراده و کاریزمای فردی می‌تواند در شکل‌دهی جهان، به‌ویژه در لحظات آشوب شدید، ایفا کند، گم کرده‌ایم. پاتریس گینیفی یادآوری قانع کننده در این بیوگرافی دوگانه قدرتمند از دو رهبر متحول کننده، ناپلئون بناپارت و شارل دوگل است.

هر دو در زمان بحران و جنگ به چهره های ملی تبدیل شدند. آنها به عنوان ناجیان مورد ستایش قرار گرفتند و مشتاق بودند که این برچسب را در آغوش بگیرند. آنها همچنین با تلاش برای عظمت شخصی و ملی، با میل به بالا بردن فرانسه بالاتر از خود و رهبری آن در مأموریتی برای روشنگری جهان، متحرک شدند. هر دو یک ملت درگیر را متحد کردند، آن را به عزت بازگرداندند، و یک میراث سیاسی دائمی به جا گذاشتند - در مورد ناپلئون، شکلی از اداره و بدنه ای از قانون مدنی. در مورد دوگل، نهادهای سیاسی جدید. گونیفی سفرهای ناپلئون و دوگل را به قدرت مقایسه می کند. روش های آنها؛ ایده ها و نوشته های آنها، به ویژه در مورد جنگ؛ و شهرت پس از مرگ آنها او همچنین نقاط ضعف آنها را مقایسه می کند: جاه طلبی های بی حد و حصر ناپلئون و اشتهای ناپلئون برای جنگ و ظرفیت دوگل برای ظلم به وضوح در الجزایر آشکار شد.

آنها مردانی با استعداد و موفقیت واقعی بودند، با نقص هایی که تقریباً به اندازه نقاط قوتشان آشکار بود. . همانطور که بسیاری از کشورها، به ویژه فرانسه، برای یافتن روح خود در دنیایی که به سرعت در حال تغییر است تلاش می کنند، گینیفی به ما نشان می دهد که یک رهبر خارق العاده چه تفاوتی می تواند ایجاد کند.

One of France’s most famous historians compares two exemplars of political and military leadership to make the unfashionable case that individuals, for better and worse, matter in history.

Historians have taught us that the past is not just a tale of heroes and wars. The anonymous millions matter and are active agents of change. But in democratizing history, we have lost track of the outsized role that individual will and charisma can play in shaping the world, especially in moments of extreme tumult. Patrice Gueniffey provides a compelling reminder in this powerful dual biography of two transformative leaders, Napoleon Bonaparte and Charles de Gaulle.

Both became national figures at times of crisis and war. They were hailed as saviors and were eager to embrace the label. They were also animated by quests for personal and national greatness, by the desire to raise France above itself and lead it on a mission to enlighten the world. Both united an embattled nation, returned it to dignity, and left a permanent political legacy―in Napoleon’s case, a form of administration and a body of civil law; in de Gaulle’s case, new political institutions. Gueniffey compares Napoleon’s and de Gaulle’s journeys to power; their methods; their ideas and writings, notably about war; and their postmortem reputations. He also contrasts their weaknesses: Napoleon’s limitless ambitions and appetite for war and de Gaulle’s capacity for cruelty, manifested most clearly in Algeria.

They were men of genuine talent and achievement, with flaws almost as pronounced as their strengths. As many nations, not least France, struggle to find their soul in a rapidly changing world, Gueniffey shows us what a difference an extraordinary leader can make.