Nanga. Fra rispetto e pazienza, come ho corteggiato la montagna che chiamavano assassina

مورو برای نانگاپاربات برقی از رعد و برق است، جرقه‌ای بر صفحات کتاب‌هایی که سیمون در دوران کودکی خوانده بود زده شد، کتاب‌هایی که شاهکارهای خارق‌العاده کوهنوردانی مانند آلبرت مومری، هرمان بوهل و راینهولد را روایت می‌کردند. مسنر که در آن کوه اثری از خود بر جای گذاشته بودند و در مواردی به طرز غم انگیزی حتی جان خود را از خود به جای گذاشته بودند. با گذشت زمان، جرقه دوباره زنده شد تا اینکه تبدیل به یک شور و شوق شدید شد، عشق واقعی و درست به قله ای باشکوه که با گذشت زمان همچنان بسیاری از کوهنوردان را طرد کرده بود. در تابستان 2003 مورو بالاخره توانست با دست خود دیوارها را لمس کند و تلاش او برای رسیدن به قله شکست خورد. اما این به هیچ وجه پایان رویا نیست، بلکه فقط آغاز یک خواستگاری صبورانه است که سیزده سال به طول انجامید که نویسنده در این کتاب گیرا و هیجان انگیز آن را بازگو می کند. سیزده سال و سه تلاش زمستانی متشکل از اتفاقات غیرمنتظره، شگفتی‌ها، مسیرهای جدید و مهمانی‌های طناب‌دار جدید، بهمن و کولاک، شکاف‌ها، غارهای یخی، باد با سرعت 200 کیلومتر در ساعت و آسمان صاف... اما مهم‌تر از همه از بالا رفتن از یک مسیر تشکیل شده است. با سرسختی که در خدمت تسلیم نشدن است و با احترام همیشگی به کوه ها، طبیعت و محدودیت های انسانی، قدم به قدم یکی دیگر را کنار بگذار. «26 فوریه: زمان گشاد می شود. در حال حاضر این همان چیزی بود که ما آن را درک می کردیم: افزایش یافته، سورئال، آهسته. هر کدام از ما تبدیل به یک ماشین خودکار شده بودیم که منحصراً روی سرعت خودش، روی تلاش خودش، روی مشکلات خودش متمرکز بود. ما بالای 7800 متر بودیم. هیچ کس مدت طولانی صحبت نکرده بود، تمرکز داشتیم که یک قدم را جلوتر از دیگری بگذاریم، دقیقاً هفت قدم، بایستیم، به بالا نگاه کنیم، به این امید که آن هفت پله معجزه نزدیک شدن به قله را انجام داده باشد. به نظر می رسید که به طور اجتناب ناپذیری از ما فاصله دارد. خواستگاری آن روز تمام می شود. در ساعت 15:37 سیمون مورو - طناب زده به همراه تامارا لانگر، الکس تکسیکون و علی سادپارا - به قله نانگاپاربات می رسد و رویایی سی ساله را تاج می گذارد و تاریخ کوهنوردی را می سازد.

Quella di Moro per il Nanga Parbat è una folgorazione, una scintilla scoccata sulle pagine dei libri che Simone leggeva da ragazzino, dove si narravano le imprese straordinarie di alpinisti come Albert Mummery, Hermann Buhl e Reinhold Messner che su quella montagna avevano lasciato una traccia e in certi casi, tragicamente, anche la vita. Con il tempo la scintilla si è ravvivata fino a diventare una passione travolgente, un amore vero e proprio per una cima maestosa che, nel tempo, aveva continuato a respingere molti alpinisti. Nell'estate del 2003 finalmente Moro può toccarne con mano le pareti e il suo tentativo di raggiungerne la vetta fallisce. Ma non è affatto la fine del sogno, anzi è solo l'inizio di un corteggiamento paziente, durato tredici anni, che l'autore racconta in questo libro avvincente ed emozionante. Tredici anni e tre tentativi invernali fatti di imprevisti, sorprese, nuove vie e nuove cordate, valanghe e bufere di neve, crepacci, grotte di ghiaccio, venti a 200 chilometri orari e cieli limpidi... Ma soprattutto fatti di scalate compiute un passo dopo l'altro, con la tenacia che serve a non mollare e con il rispetto costante per la montagna, la natura e i limiti dell'uomo. «26 febbraio: il tempo si dilata. Ormai era così che lo percepivamo: aumentato, surreale, lento. Ognuno di noi era diventato un automa, focalizzato esclusivamente sul proprio ritmo, sulla propria fatica, sui propri problemi. Eravamo oltre i 7800 metri. Nessuno parlava più da tempo, concentrati come eravamo a mettere un passo davanti all'altro, sette per l'esattezza, fermarci, guardare verso l'alto, nella speranza che quei sette passi avessero fatto il miracolo di avvicinare la vetta che invece sembrava rimanere inesorabilmente lontana da noi.» Il corteggiamento finisce quel giorno. Alle 15:37 Simone Moro - in cordata con Tamara Lunger, Alex Txikon e Ali Sadpara - arriva sulla vetta del Nanga Parbat coronando un sogno durato trent'anni ed entrando nella storia dell'alpinismo.