Nabokov’s "Pale Fire": The Magic of Artistic Discovery

آتش کم رنگ توسط بسیاری به عنوان شاهکار ولادیمیر ناباکوف در نظر گرفته می شود. این رمان به‌عنوان یکی از برجسته‌ترین نمونه‌های اولیه پست مدرنیسم مورد ستایش قرار گرفته است و به دلیل عدم امکان آشکار تصمیم‌گیری بین چندین تفسیر کاملاً متفاوت، به آزمونی معروف برای نظریه‌های خواندن تبدیل شده است. آیا کتاب همان طور که در ابتدا پیداست دو راوی دارد یا یک راوی؟ چقدر فانتزی و چقدر واقعیت؟ فانتزی و واقعیت کیست؟ برایان بوید، زندگی‌نامه‌نویس ناباکوف و پیش‌ترین طرفدار این ایده که آتش رنگ پریده یک راوی دارد، جان شید، اکنون این موضع را رد کرده و راه‌حلی جدید و شگفت‌انگیز متفاوت ارائه می‌کند که ماهیت انتقادی را برای همیشه تغییر خواهد داد. بحث در مورد رمان بوید استدلال می‌کند که کتاب واقعاً دو راوی دارد، شید و چارلز کین‌بوت، اما نشان می‌دهد که کین‌بوت کمک‌های عجیب و بسیار شگفت‌انگیزی در نوشتن بخش‌هایش داشته است. در پرتو این تفسیر، آتش کم رنگ اکنون به طور مشخص کمتر پست مدرن به نظر می رسد - و جالب تر از همیشه.

بوید در ارائه استدلال های خود نشان می دهد که ناباکوف چگونه آتش کم رنگ برای خوانندگان که با دنبال کردن سرنخ های آماده شده در رمان به اکتشافات شگفت انگیز در اولین خواندن و حتی اکتشافات شگفت انگیزتر در خواندن های بعدی بپردازند. بوید خواننده را گام به گام در کتاب هدایت می کند و به تدریج رابطه عمیق بین اخلاق، زیبایی شناسی، معرفت شناسی و متافیزیک ناباکوف را آشکار می کند. بوید استدلال می کند که اگر ناباکوف سخاوتمندانه این رمان را طوری برنامه ریزی کرده است که در اولین خوانش قابل دسترسی باشد و در عین حال مناظر متوالی غافلگیری را در خود گنجانده باشد، به این دلیل است که او فکر می کند سخاوت عمیقی در پس پایان ناپذیری، پیچیدگی و رمز و راز جهان نهفته است. بوید همچنین نشان می دهد که چگونه علاقه ناباکوف به اکتشاف تا حدی از کار او به عنوان یک دانشمند و محقق سرچشمه می گیرد و بین فرآیندهای اکتشاف خواننده و علمی مقایسه می کند.

این یک کار عمیق، تحریک آمیز، و بازتفسیر قانع کننده یکی از بزرگترین رمان های قرن بیستم.