Nabokov and the Novel

الن پایفر این فرض را که ناباکوف بیشتر به بازی های ادبی علاقه مند است تا انسان های زنده، به چالش می کشد. او نشان می دهد که چگونه ناباکوف جزئیات داستان خود را برای کاوش در روانشناسی انسان و حقیقت اخلاقی ترتیب می دهد، و او مورد خود را با سبک استدلال می کند.

با تمرکز بر روی بسیار ساخته‌شده و از نظر زیبایی‌شناختی خودآگاه رمان‌های ناباکوف، پایفر نشان می‌دهد که چگونه از تدبیر استفاده می‌کند تا آنچه واقعی است را به تسکین جسورانه برساند. او در فصل خود درباره شاه، ملکه، ناو تمایز رادیکال ناباکوف را بین وجود واقعی و شبیه سازی شده انسانی آشکار می کند. او نشان می دهد که چگونه، در دعوت به سر بریدن و خم شوم، او چگونه "طرح گروتسک" وجود جمعی را با زندگی درخشان درونی فرد تضاد می کند. در ناامیدی، لولیتا و آتش کم رنگ تقلید ناباکوف از دوتایی منبع منحصر به فرد آگاهی انسان را روشن می کند. در آدا، مانند خنده در تاریکی قبلی، ماهیت غیرانسانی سعادت زیبایی‌شناختی لذت‌های آن را مشخص می‌کند. پیفر ​​با روشن ساختن درک اخلاقی واقعیت که در پس راهبردهای هنری ناباکوف نهفته است، ارزیابی جدیدی از داستان ناباکوف و سهم او در سنت رمان ارائه می دهد.

Ellen Pifer challenges the widely held assumption that Nabokov is a writer more interested in literary games than in living human beings. She demonstrates how Nabokov arranges the details of his fiction to explore human psychology and moral truth, and she argues her case with style.

Focusing on the most highly wrought and aesthetically self-conscious of Nabokov's novels, Pifer shows how he deploys artifice to bring into bold relief what is real. In her chapter on King, Queen, Knave she reveals Nabokov's radical distinction between genuine and simulated human existence. She shows how, in Invitation to a Beheading and Bend Sinister, he contrasts "grotesque design" of collective existence with the individul's radiant internal life. In Despair, Lolita, and Pale Fire Nabokov's parody of the double illuminates the unique source of human consciousness. In Ada, as in the earlier Laughter in the Dark, the inhuman nature of aesthetic bliss qualifies its delights. Making clear the moral perception of reality that lies behind Nabokov's artistic strategies, Pifer offers a new assessment of Nabokov's fiction and of his contribution to the tradition of the novel.