Myelodysplastic Syndromes & Secondary Acute Myelogenous Leukemia: Directions for the New Millennium

سندرم‌های میلودیسپلاستیک برای مغز استخوان همان پنومونی برای ریه‌ها هستند. پاسخ یک اندام به انواع توهین های سببی مانند افزایش سن، قرار گرفتن در معرض سمی، عفونت ها و خود ایمنی. تنها در میان علل عفونی، ذات الریه می تواند نتیجه انواع عوامل بیماری زا از جمله عوامل باکتریایی، ویروسی، سلی یا قارچی باشد. به طور مشابه، MDS را نمی توان به عنوان یک بیماری واحد درمان کرد. تلاش برای مهار پیچیدگی ذاتی MDS با ابداع «طبقه‌بندی‌هایی» که سندرم‌های مختلف را به عنوان یک بیماری گروه‌بندی می‌کند، به همان اندازه اشتباه است که بگوییم پنومونی عفونی نیست زیرا به آنتی‌بیوتیک‌ها پاسخ نمی‌دهد. زمانی که این فرضیه را مجدداً تحلیل کنیم، پیشرفت در این زمینه سریعتر رخ خواهد داد. بنابراین، تا زمانی که تصویر واضح‌تری از بیماری ظاهر شود، بهتر است هر یک از سندرم‌های MDS را به‌عنوان یک موجود جداگانه درمان کنیم. نداشتن طبقه بندی بهتر از طبقه بندی گمراه کننده است.
تحقیقات سرطان به دلیل چرخه های دوره ای وعده و امید و به دنبال آن شکست و ناامیدی قابل توجه بوده است. این نیست که راه حلی وجود ندارد، بلکه مشکل دقیقاً شناسایی نشده است. این کتاب تلاش ما برای تعریف حیاتی ترین سؤالات مربوط به MDS است که باید فوراً از طریق منطق، تجزیه و تحلیل و آزمایش های دقیق به آنها پرداخته شود. اگر مشکلات نوظهور دلهره‌آور به نظر می‌رسند، به جای غرق شدن در آنها، باید از توصیه متفکر بزرگ قرن بیستم، آنتونیو گرامشی پیروی کنیم: «بدبینی عقل باید با خوش‌بینی اراده روبرو شود».

Myelodysplastic syndromes are to the bone marrow what pneumonia is to the lungs; the response of an organ to a variety of etiologic insults like aging, toxic exposure, infections and auto-immunity. Among infectious causes alone, pneumonia could be the result of a variety of possible pathogens including bacterial, viral, tuberculous or fungal agents. Similarly, MDS cannot be treated as a single disease. Attempts to harness the inherent complexity of MDS by devising `classifications' which group the various syndromes as one disease is as misguided as saying that a pneumonia is not infectious because it did not respond to antibiotics. Progress in the field will occur faster when we re-analyze this premise. Therefore, until a clearer picture of the disease emerges it is best to treat each of the MDS syndromes as a separate entity. Having no classification is better than a misleading one.
Cancer research has been notable for its periodic cycles of promise and hope, followed by defeat and disappointments. It is not that there is no solution, but that the problem has not been identified precisely. This book is our attempt to define the most crucial questions related to MDS that need to be addressed immediately through logic, analysis and rigorous experimentation. If the emerging problems appear daunting, then instead of being overwhelmed by them, we should follow the advice of the great 20th century thinker Antonio Gramsci, `pessimism of the intellect must be faced with the optimism of will'.