Muslim Zion: Pakistan as a Political Idea

پاکستان که کمتر از یک دهه پس از پیشنهاد سرزمینی برای مسلمانان هند تأسیس شد، هم تجسم جاه طلبی های ملی است و هم از نظر بسیاری از ناظران، یک کشور شکست خورده است. صهیون مسلمان از پارادوکس های ژئوپلیتیکی که پاکستان را درگیر کرده است، می گذرد تا استدلال کند که رقیب هند هرگز یک دولت-ملت به معنای متعارف نبوده است. پاکستان در عوض یک نوع متمایز از جغرافیای سیاسی است که در پیوندهای تاریخی سرزمین ها و مردمان بی پایه است، که زمینه آن توسط کشورهای مهاجرنشین دنیای جدید فراهم شده است، اما نزدیک ترین مشابه ایدئولوژیک آن، دولت اسرائیل است.

یک سال قبل از تأسیس اسرائیل در سال 1948، پاکستان بر اساس فلسفه ای بنا شد که به شیوه های شگفت انگیزی با صهیونیسم مطابقت دارد. فیصل دوجی صهیون را به‌عنوان شکلی سیاسی می‌داند تا سرزمینی مقدس، سرزمینی که پیوندهای ارثی بین قومیت و خاک را رد می‌کند و به نفع عضویت بر اساس چیزی جز ایده تعلق نیست. مانند اسرائیل، پاکستان نیز از طریق مهاجرت یک جمعیت اقلیت، ساکن در یک شبه قاره وسیع، به وجود آمد که سرزمین های قدیمی را که در آن از آزار و اذیت می ترسیدند، رها کردند تا در سرزمین جدیدی ساکن شوند. همانطور که اسرائیل تنها کشور یهودی جهان است، پاکستان تنها کشوری است که به نام اسلام تاسیس شده است. , صهیون مسلمان نقدی است نافذ از آنچه که از تأسیس کشوری بر اساس تمایلی حل نشده برای پیوستن و رد کردن جهان دولت-ملت های مدرن حاصل می شود.

Pakistan, founded less than a decade after a homeland for India’s Muslims was proposed, is both the embodiment of national ambitions fulfilled and, in the eyes of many observers, a failed state. Muslim Zion cuts to the core of the geopolitical paradoxes entangling Pakistan to argue that India’s rival has never been a nation-state in the conventional sense. Pakistan is instead a distinct type of political geography, ungrounded in the historic connections of lands and peoples, whose context is provided by the settler states of the New World but whose closest ideological parallel is the state of Israel.

A year before the 1948 establishment of Israel, Pakistan was founded on a philosophy that accords with Zionism in surprising ways. Faisal Devji understands Zion as a political form rather than a holy land, one that rejects hereditary linkages between ethnicity and soil in favor of membership based on nothing but an idea of belonging. Like Israel, Pakistan came into being through the migration of a minority population, inhabiting a vast subcontinent, who abandoned old lands in which they feared persecution to settle in a new homeland. Just as Israel is the world’s sole Jewish state, Pakistan is the only country to be established in the name of Islam.

Revealing how Pakistan’s troubled present continues to be shaped by its past, Muslim Zion is a penetrating critique of what comes of founding a country on an unresolved desire both to join and reject the world of modern nation-states.