Musical Modernism and German Cinema from 1913 to 1933

این کتاب به بررسی رابطه مدرنیسم موسیقی و سینمای آلمان می‌پردازد. این راه را برای مسیر تحقیقات غیر متعارف هموار می کند، مسیری که تا کنون کمی مورد بررسی قرار گرفته است. چهره های اصلی مدرنیسم موسیقی، از آلبان برگ تا پل هیندمیت، و از ریچارد اشتراوس تا کرت ویل، در واقع رابطه معناداری با سینما داشتند. درست است، این یک رابطه پیچیده و متناقض بود که در آن سینما اغلب بیشتر به عنوان یک نقطه مرجع زیبایی شناختی ظاهر می شد تا یک واقعیت عینی. با این وجود، استقبال از زبان و زیبایی شناسی سینما تأثیر بسزایی در حوزه موسیقی داشت. بین سال‌های 1913 و 1933، کاوش آهنگسازان مدرنیست در سینما به درجه‌ای از فراگیری و ثبات رسید که به یک پارادایم زیباشناختی واقعی تبدیل شد، الگویی که در قلب پروژه مدرنیستی قرار داشت. فینوکیارو در این جلد روشنگر نشان می‌دهد که رویارویی خلاقانه با رسانه آوانگارد را می‌توان به‌عنوان بردار مدرنیسم موسیقی در نظر گرفت: یک الگوی زیبایی‌شناختی جدید برای همین فرآیند - سوءتعبیر عمدی، رویزیونیسم خلاق، و گاهی حتی براندازی عمدی. از سنت کلاسیک رمانتیک - که "رویای دیگری بودن" نسل مدرنیست را تحقق بخشید.

This book investigates the relationship between musical Modernism and German cinema. It paves the way for anunorthodox path of research, one which has been little explored up until now. The main figures of musical Modernism, from Alban Berg to Paul Hindemith, and from Richard Strauss to Kurt Weill, actually had a significant relationship with cinema. True, it was a complex and contradictory relationship in which cinema often emerged more as an aesthetic point of reference than an objective reality; nonetheless, the reception of the language and aesthetic of cinema had significant influence on the domain of music. Between 1913 and 1933, Modernist composers’ exploration of cinema reached such a degree of pervasiveness and consistency as to become a true aesthetic paradigm, a paradigm that sat at the very heart of the Modernist project. In this insightful volume, Finocchiaro shows that the creative confrontation with the avant-garde medium par excellence can be regarded as a vector of musical Modernism: a new aesthetic paradigm for the very process – of deliberate misinterpretation, creative revisionism, and sometimes even intentional subversion of the Classic-Romantic tradition – which realized the “dream of Otherness” of the Modernist generation.