Music for the Melodramatic Theatre in Nineteenth-Century London and New York

در طول قرن نوزدهم، مردم موسیقی بیشتری در تئاتر می شنیدند که همراه با درام های محبوبی مانند فرانکنشتاین، الیور تویست، کلبه عمو تام ، راز لیدی آدلی، برادران کورسی، سه تفنگدار، و همچنین عاشقانه های تاریخی شکسپیر و شیلر. حوزه دیگر زندگی آنها اما برخلاف موسیقی فیلم، موسیقی تئاتر کمتر مورد توجه محققان قرار گرفته است و بنابراین تا حد زیادی از دست ما رفته است. مایکل وی پیسانی در این مطالعه پیشگامانه به جستجوی این صداهای متروک می رود.

او با استخراج دست نوشته ها و روزنامه های قدیمی متوجه می شود که از دهه 1790، مدیران تئاتر در بریتانیا و ایالات متحده شروع به تکیه بر موسیقی کردند. برای ایفای نقش تفسیری در تولیدات ملودراماتیک. در طول قرن نوزدهم، موسیقی دستگاهی علاوه بر آواز، یکی از ویژگی‌های رایج در تولید نمایش‌های صحنه‌ای بود.

موسیقی نواخته شده توسط گروه‌های ساز نه تنها به اجراها روح بخشید، بلکه کارکردهای مهم دیگری را نیز انجام داد. بسیاری از بازیگران و هنرپیشه ها دریافتند که موسیقی همراه به آنها کمک می کند تا سطح احساسی یک مونولوگ یا سکانس دیالوگ را حفظ کنند. موسیقی همچنین به مخاطبان کمک کرد تا انگیزه های شخصیت ها را شناسایی کنند. نمایشنامه نویسان از موسیقی استفاده کردند تا عناصر ترکیبی ملودرام را در کنار هم نگه دارند، ساختار را به سمت احساس بالا ببرند، و به حماقت غم انگیز شخصیت های شرور و دیگر شخصیت ها احترام بگذارند. موسیقی همچنین با ارائه سرنخ هایی برای نورپردازی و سایر جلوه های صحنه به مدیران-کارگردانان کمک کرد. علاوه بر این، در یک قرن تغییرات اجتماعی و اقتصادی لرزه‌ای، موسیقی می‌تواند قطب‌نمای اخلاقی را در یک جهان اخلاقی نامشخص ارائه کند.

با ده‌ها نمونه موسیقی و تصویر از تئاترهای قدیمی، موسیقی برای تئاتر ملودراماتیک روند پیشرفت این ژانر را از اولین استفاده از آن در قرن هجدهم تا تولیدات صحنه ای استادانه در اوایل قرن بیستم نشان می دهد.

Throughout the nineteenth century, people heard more music in the theatre—accompanying popular dramas such as Frankenstein, Oliver Twist, Uncle Tom’s Cabin, Lady Audley’s Secret, The Corsican Brothers, The Three Musketeers, as well as historical romances by Shakespeare and Schiller—than they did in almost any other area of their lives. But unlike film music, theatrical music has received very little attention from scholars and so it has been largely lost to us. In this groundbreaking study, Michael V. Pisani goes in search of these abandoned sounds.

Mining old manuscripts and newspapers, he finds that starting in the 1790s, theatrical managers in Britain and the United States began to rely on music to play an interpretive role in melodramatic productions. During the nineteenth century, instrumental music—in addition to song—was a common feature in the production of stage plays.

The music played by instrumental ensembles not only enlivened performances but also served other important functions. Many actors and actresses found that accompanimental music helped them sustain the emotional pitch of a monologue or dialogue sequence. Music also helped audiences to identify the motivations of characters. Playwrights used music to hold together the hybrid elements of melodrama, heighten the build toward sensation, and dignify the tragic pathos of villains and other characters. Music also aided manager-directors by providing cues for lighting and other stage effects. Moreover, in a century of seismic social and economic changes, music could provide a moral compass in an uncertain moral universe.

Featuring dozens of musical examples and images of the old theatres, Music for the Melodramatic Theatre charts the progress of the genre from its earliest use in the eighteenth century to the elaborate stage productions of the very early twentieth century.