Music and Discourse

در این کتاب ژان ژاک ناتیز، که به خاطر کارهای پیشگام خود در نشانه‌شناسی موسیقی شهرت دارد، هم موسیقی و هم گفتمان درباره موسیقی را به‌عنوان محصولات فعالیت‌های انسانی که به روش‌های متفاوتی توسط فرهنگ‌های مختلف درک می‌شوند، بررسی می‌کند. ناتیز با طرح سؤالاتی مانند «یک اثر موسیقایی چیست» و «موسیقی چیست»، از فلسفه، مردم‌شناسی، تحلیل موسیقی و تاریخ استفاده می‌کند تا یک نظریه جهانی برای تفسیر قطعات خاص، پدیده موسیقی ارائه کند. و رفتارهای انسانی که موسیقی برمی انگیزد. او موضوعات مطرح شده توسط مفهوم نشانه موسیقایی را مرور می کند و نشان می دهد که چگونه نشانه شناسی پیرسی، با تصویر زنجیره ای یا شبکه ای از معانی، در توجه به پتانسیل بی نهایت و ناپایدار موسیقی برای تجسم معنا به کار می رود.

ناتیز در کاوش در فرآیند انتساب معنا به موسیقی، نوشته‌های روان‌شناسی موسیقی، توصیف‌های استعاری غیرغربی، نثر موسیقی-تحلیلی و نوشته‌های تاریخ زیبایی‌شناسی موسیقی را مرور می‌کند. آخرین فصل تحلیلی در مورد آکورد تریستان نشان می‌دهد که تفاسیر موسیقی بر اساس طرح‌های تحلیلی شکل‌گرفته از اصول متعالی انجام می‌شود، و هر گونه توجه نشانه‌شناختی به موسیقی باید این روایت‌های تفسیری را توضیح دهد.

In this book Jean-Jacques Nattiez, well-known for his pioneering work in musical semiology, examines both music, and discourse about music, as products of human activity that are perceived in varying ways by various cultures. Asking such questions as "what is a musical work" and "what constitutes music," Nattiez draws from philosophy, anthropology, music analysis, and history to propose a global theory for the interpretation of specific pieces, the phenomenon of music, and the human behaviors that music elicits. He reviews issues raised by the notion of the musical sign, and shows how Peircian semiotics, with its image of a chain or web of meanings, applies to a consideration of music's infinite and unstable potential for embodying meaning.

In exploring the process of ascribing meaning to music, Nattiez reviews writings on the psychology of music, non-Western metaphorical descriptions, music-analytical prose, and writings in the history of musical aesthetics. A final analytical chapter on the Tristan chord suggests that interpretations of music are cast in terms of analytical plots shaped by transcendent principles, and that any semiological consideration of music must account for these interpretive narratives.