Music, Philosophy and Gender in Nancy, Lacoue-Labarthe, Badiou

چه چیزی برای متفکران معاصر به عنوان موسیقی به حساب می آید؟ چرا موسیقی برای فیلسوفان مفید است و چگونه از آن در کار خود استفاده می کنند؟ فیلسوفان چگونه تصمیم می گیرند که موسیقی چیست و چه فرضیاتی در این حرکت به طور غیرانتقادی به ارث می رسد؟ و رابطه فلسفی بین موسیقی و جنسیت چیست؟ سارا هیک‌موت برای پاسخ به این پرسش‌ها به نحوه استفاده، توصیف و درک موسیقی در آثار ژان لوک نانسی، فیلیپ لاکو-لابارت و آلن بدیو می‌پردازد. با وجود تفاوت در مواضع فلسفی-نظری، همه این نویسندگان موسیقی را - چه به طور مستقیم و چه غیرمستقیم - برای مذاکره درباره رابطه خود با هستی‌شناسی، سیاست، اخلاق و زیبایی‌شناسی استناد می‌کنند. با توجه به تاریخچه فلسفی طولانی تری که حداقل به زمان افلاطون برمی گردد، در راستای همسویی موسیقی با امر زنانه، او همچنین بر نحوه بکارگیری، درک و ساختن جنسیت در فلسفه موسیقی تمرکز می کند.

What counts as music for contemporary thinkers? Why is music of use to philosophers and how do they use it in their work? How do philosophers decide what music is and what assumptions are uncritically inherited in this move? And what is the philosophical relationship between music and gender? To answer these questions, Sarah Hickmott looks at the way music is used, characterised and understood in the work of Jean-Luc Nancy, Philippe Lacoue-Labarthe and Alain Badiou. Despite the differences in their philosophical-theoretical positions, all of these writers invoke music – both directly and indirectly – to negotiate their relationship to ontology, politics, ethics and aesthetics. Given a longer philosophical history, dating back at least to Plato, of aligning music with the feminine, she also focuses on the way gender is deployed, understood and constructed within the philosophy of music.