Museums and Wealth: The Politics of Contemporary Art Collections

این کتاب با تحلیل انتقادی مجموعه‌های هنر معاصر و شکل ارزش، نشان می‌دهد که چرا سیستم غیرانتفاعی برای اداره مجموعه‌های رایج ما مناسب نیست و راه‌حل‌هایی برای اصلاح تنوع و بازسازی مجدد توزیعی ارائه می‌دهد.

در در ایالات متحده، مؤسساتی که توسط سیستم غیرانتفاعی اداره می‌شوند، وضعیت مبهم دارند، زیرا نه کاملاً خصوصی هستند و نه کاملاً دولتی. در میان سازمان‌های غیرانتفاعی، موزه منحصربه‌فرد است، زیرا تنها مؤسسه‌ای است که متولیان آن تمایل دارند همان اشیایی را که در «اعتماد عمومی» نگهداری می‌کنند، به نمایندگی از ملت، اگر نه بشریت، جمع‌آوری کنند. عموم مردم به عنوان بخشی از ارزش نمادین هنر عمل می کنند که ارزش پولی و بازارهای آن را حفظ می کند.

این ساختار به افراد ثروتمند در رأس اجازه می دهد تا از منافع مالی و کنترل ایدئولوژیک بر آنچه که هست بهره مند شوند. هدف اصلی آن یک سیستم عمومی است. رشد چشمگیر بازار هنر و توسعه ابزارهای مالی مبتنی بر وثیقه های هنری، تضاد بین نیازهای رهبری موزه در مقابل نیازهای مردم را تشدید می کند. در واقع، سابقه حمایت خصوصی در ایالات متحده، سابقه تبعیض نژادپرستانه است و مجموعه های رایج این واقعیت را منعکس می کنند.

تاریخچه ای از چگونگی عمومی شدن مجموعه های خصوصی، زمینه را نشان می دهد. از اواخر رنسانس، مجموعه‌های خصوصی به حق شاهزاده برای حکومت مشروعیت بخشیدند و بعدها، با انقلاب‌های بزرگ، هویت ملی تثبیت شده را به نمایش گذاشتند. اما ظهور موزه آمریکا این را معکوس کرد و مجموعه عمومی را دوباره خصوصی کرد. توصیف ماتریالیستی از موزه به عنوان نهاد نمونه دولت ملت لیبرال، صور فلکی روابط اجتماعی امپریالیستی را آشکار می کند.

A critical analysis of contemporary art collections and the value form, this book shows why the nonprofit system is unfit to administer our common collections, and offers solutions for diversity reform and redistributive restructuring.

In the United States, institutions administered by the nonprofit system have an ambiguous status as they are neither entirely private nor fully public. Among nonprofits, the museum is unique as it is the only institution where trustees tend to collect the same objects they hold in “public trust” on behalf of the nation, if not humanity. The public serves as alibi for establishing the symbolic value of art, which sustains its monetary value and its markets.

This structure allows for wealthy individuals at the helm to gain financial benefits from, and ideological control over, what is at its core purpose a public system. The dramatic growth of the art market and the development of financial tools based on art-collateral loans exacerbate the contradiction between the needs of museum leadership versus that of the public. Indeed, a history of private support in the US is a history of racist discrimination, and the common collections reflect this fact.

A history of how private collections were turned public gives context. Since the late Renaissance, private collections legitimized the prince's right to rule, and later, with the great revolutions, display consolidated national identity. But the rise of the American museum reversed this and re-privatized the public collection. A materialist description of the museum as a model institution of the liberal nation state reveals constellations of imperialist social relations.