Muse of Fire: Reflections on Theatre

آثار ترنس مک‌نالی نمایشنامه‌نویس تحسین‌شده با چنان تنوعی مشخص می‌شود که منتقدان گاهی اوقات در شناسایی الگوی فرش او با مشکل مواجه شده‌اند. برای رفع این مشکل، در Muse of Fire، ریموند-ژان فروتن روشن‌کننده‌ترین تأملات مک‌نالی را در مورد نیاز نمایشنامه‌نویس به تغییر قلب‌ها به منظور تغییر ذهن و تغییر ذهن جمع‌آوری کرده است. در نتیجه جامعه دلسوزتر را پرورش دهید. وقتی این مراقبه‌های مختلف با هم خوانده می‌شوند، شیوه‌های عمیقی را نشان می‌دهند که خود مک‌نالی به‌عنوان عضوی از جامعه تئاتر عمل می‌کرد - به‌عنوان یک صدای دراماتیک بسیار بدیع، به‌عنوان یک همکار سخاوتمند، و حتی به‌عنوان نویسنده یادبودهای شیوا. /p>

این قطعات در اصل برای ارائه در مناسبت‌های بسیار رسمی (تمرین‌های شروع تحصیلی، مراسم جوایز، مراسم یادبود) و به‌عنوان کامنت‌های خارج از کاف نوشته شده‌اند. گردهمایی های غیررسمی، مانند کارگاه نمایشنامه نویسی در مدرسه جدید. آنها مردی را آشکار می کنند که تئاتر را نه وسیله ای برای ایده های انتزاعی یا بستری برای بیانیه های سیاسی، بلکه به عنوان تمرین انسانیت مشترک ما می دانست. مک نالی می گوید:

تئاتر مشارکتی است، اما زندگی مشارکتی است. «هنر مهم است که به ما یادآوری کند که ما تنها نیستیم، و این دنیای شگفت‌انگیزی است و می‌توانیم با در آغوش گرفتن کامل یکدیگر، آن را شگفت‌انگیزتر کنیم. [. . .] نمی دانم چرا گاهی اوقات یادآوری به خودمان خیلی سخت است، اما خدا را شکر که هنرمندان بزرگی داشته ایم که نمی گذارند فراموش کنیم. و از مخاطبانی که از آنها حمایت می‌کنند تشکر می‌کنم، زیرا من فکر می‌کنم که رسالت واقعی آن هنرمندان این است که موانع را از بین ببرند، آنها را از بین ببرند. دیوارها نسازید، بلکه آنها را خراب کنید."

Acclaimed playwright Terrence McNally’s works are characterized by such diversity that critics have sometimes had difficulty identifying the pattern in his carpet. To redress this problem, in Muse of Fire, Raymond-Jean Frontain has collected McNally’s most illuminating meditations on the need of the playwright to first change hearts in order to change minds and thereby foster a more compassionate community. When read together, these various meditations demonstrate the profound ways in which McNally himself functioned as a member of the theater community—as a strikingly original dramatic voice, as a generous collaborator, and even as the author of eloquent memorials.

These pieces were originally written to be delivered on both highly formal occasions (academic commencement exercises, award ceremonies, memorial services) and as off-the-cuff comments at highly informal gatherings, like a playwriting workshop at the New School. They reveal a man who saw theater not as the vehicle for abstract ideas or the platform for political statements, but as the exercise of our shared humanity.

“Theatre is collaborative, but life is collaborative,” McNally says. “Art is important to remind us that we’re not alone, and this is a wonderful world and we can make it more wonderful by fully embracing each other. [. . .] I don’t know why it’s so hard to remind ourselves sometimes, but thank God we’ve had great artists who don’t let us forget. And thank the audiences who support them because I think that those artists’ true mission has been to bring the barriers down, break them down; not build walls, but tear them down.”