Mozart's grace

این یک اعتقاد رایج است که موتزارت زیباترین موسیقی را که می‌توانیم ساخت. اما تعداد کمی از ما می پرسیم چرا. چرا زیبایی در موتزارت از هم جدا می‌ماند، انگار دست انسان دست نخورده است؟ در عین حال، چرا به جای تحسین دور، صمیمیت را القا می کند، به جای هیبت؟ و چگونه موسیقی موتسارت اثرات شناور و همیشه تجدید پذیر خود را ایجاد و حفظ می کند؟ در گریس موتزارت، اسکات برنهام گنجینه‌ای از قطعات بسیاری از ژانرهای مختلف موسیقی موتزارت را بررسی می‌کند و همیشه به ویژگی‌های زیبایی موتزارت گوش می‌دهد: زیبایی در حالت تعلیق قرار گرفته است. زیبایی در حرکت; زیبایی به مثابه آستانه غیرعادی بُعد دیگر، چه در باطن عمیق و چه در ظاهر متعالی باشد. و زیبایی به مثابه انبوهی بی‌وزنی که زمان را متوقف می‌کند و مانند عملی از لطف ظاهر می‌شود.

برنهام در سراسر کتاب به موضوعات موسیقایی مانند صدا، بافت، خط، هارمونی، ناهماهنگی و زمان‌بندی و جنبه‌هایی از فرم در مقیاس بزرگ مانند بازگشت‌های موضوعی، انتقال مجدد و پایان‌ها می‌پردازد. برنهام با توصیف واضح طیفی از جلوه‌های موسیقایی، راه‌ها و ابزارهای موسیقی موتزارت را به سایر حوزه‌های اهمیت انسانی، از جمله بیان، تلقین، درون‌گرایی، معصومیت، مالیخولیا، کنایه، و نوسازی مرتبط می‌کند. ما موتزارت را از لطف به فیض دیگر دنبال می کنیم و کشف می کنیم که موسیقی او چه چیزی می تواند در مورد زیبایی و ارتباط آن با روح انسان به ما بیاموزد. نتیجه، نمای تازه‌ای از جذابیت همیشگی ما به موسیقی موتزارت است که به گونه‌ای ارائه می‌شود که با موسیقی‌دانان و دوستداران موسیقی به طور یکسان صحبت می‌کند.

It is a common article of faith that Mozart composed the most beautiful music we can know. But few of us ask why. Why does the beautiful in Mozart stand apart, as though untouched by human hands? At the same time, why does it inspire intimacy rather than distant admiration, love rather than awe? And how does Mozart's music create and sustain its buoyant and ever-renewable effects? In Mozart's Grace, Scott Burnham probes a treasury of passages from many different genres of Mozart's music, listening always for the qualities of Mozartean beauty: beauty held in suspension; beauty placed in motion; beauty as the uncanny threshold of another dimension, whether inwardly profound or outwardly transcendent; and beauty as a time-stopping, weightless suffusion that comes on like an act of grace.

Throughout the book, Burnham engages musical issues such as sonority, texture, line, harmony, dissonance, and timing, and aspects of large-scale form such as thematic returns, retransitions, and endings. Vividly describing a range of musical effects, Burnham connects the ways and means of Mozart's music to other domains of human significance, including expression, intimation, interiority, innocence, melancholy, irony, and renewal. We follow Mozart from grace to grace, and discover what his music can teach us about beauty and its relation to the human spirit. The result is a newly inflected view of our perennial attraction to Mozart's music, presented in a way that will speak to musicians and music lovers alike.