Mother folly : a tale

اگر بیمار روانی شما بمیرد، آیا شما مقصر هستید؟ برای دکتر فرانسوا داوون، روانکاو پاریسی، این سوال به طرز نگران کننده ای واقعی می شود زیرا یکی از بیمارانش در آستانه روز تمام مقدسین خودکشی می کند. او خودش دچار بحران شده است، زیرا در مورد زندگی حرفه ای سی ساله خود فکر می کند و سؤال می کند که آیا هرگز باید به بیمارستان بازگردد یا خیر. اما او باز می گردد و بنابراین سفری عجیب را در چندین قرن و چندین کشور آغاز می کند که در آن بیماران، احمق ها و بازیگران مضحک قرون وسطایی همراه با متفکران بزرگی که نماینده منابع فلسفی و ادبی خود نویسنده هستند، از گذشته برمی خیزند: انسان گرا. اراسموس، رنه تام ریاضیدان، آنتونین آرتو نویسنده، لودویگ ویتگنشتاین فیلسوف، و ادوین شرودینگر فیزیکدان، چند مورد را نام ببرند. گفت‌وگوهای خیالی در جریان است که تحلیلگر دنیایی به هم پیوسته را تداعی می‌کند، جایی که زنبورداری، آیین‌های شگفت‌انگیز، تئاتر و بازی‌های زبانی، تمرین درمانی و همچنین تاریخ شخصی او را روشن می‌کند. نویسنده که عمیقاً تحت تأثیر سفر اکتشافی خود قرار گرفته است، می‌تواند آموزه‌های روان‌درمانگر گائتانو بندتی، مربی‌ای که او در زمان کارناوال در آخرین توقف داستانی در سوئیس به دیدارش می‌رود، اجرا کند. توصیه او این است که تحلیلگر برابر بیمارانش می شود و خود را در جنون آنها غوطه ور می کند تا جایی برای درمان باز شود، بر این باور است که بیماری فردی بازتاب و نتیجه ترومای شدید تاریخی است. حماقت مادر، که با یک نکته مثبت به پایان می رسد، مداخله مهمی در بحث در مورد نحوه درمان بیماران روانی، به ویژه مبتلایان به روان پریشی است. داووین که یک تحلیلگر مجرب و یک خواننده ماهر متون ادبی و فلسفی است، پادزهری انسانی برای سیستم مکانیزه و متکی به مواد مخدر ما در برخورد با "احمق ها و دیوانگان" ارائه می دهد.

If your mentally ill patient dies, are you to blame? For Dr. Françoise Davoine, a Parisian psychoanalyst, this question becomes disturbingly real as one of her patients commits suicide on the eve of All Saints' Day. She herself has a crisis, as she reflects on her thirty-year career and questions whether she should ever return to the hospital. But return she does, and thus commences a strange voyage across several centuries and countries, in which patients, fools, and the actors of medieval farces rise up from the past along with great thinkers who represent the author's own philosophical and literary sources: the humanist Erasmus, mathematician René Thom, writer Antonin Artaud, philosopher Ludwig Wittgenstein, and physicist Edwin Schrödinger, to name a few. Imaginary dialogues ensue as the analyst conjures up an interconnected world, where apiculture, wondrous rituals, theater, and language games illuminate her therapeutic practice as well as her personal history. Deeply affected by her voyage of discovery, the author becomes capable of implementing the teachings of psychotherapist Gaetano Benedetti, a mentor she visits at carnival time on a final fictional stopover in Switzerland. His advice, that the analyst become the equal of her patients and immerse herself in their madness so as to open up a space for treatment, is premised on the belief that individual illness is a reflection and result of severe historical trauma. Mother Folly, which ends on a positive note, is an important intervention in the debate about how to treat the mentally ill, particularly those with psychosis. A practicing analyst and a skilled reader of literary and philosophical texts, Davoine provides a humane antidote to our increasingly mechanized and drug-reliant system of dealing with "fools and madmen."