Moral Selfhood in the Liberal Tradition

نقدهای اخیر از مبانی لیبرالیسم از سوی محافل فلسفی، سوسیالیستی، پست مدرن و دیگر، چندین مفروضه مشکل‌آفرین در قلب دکترین لیبرال را از آغاز تا امروز به لیبرال‌ها یادآوری کرده است. چنین نقدهایی مستلزم بازنگری در مبانی لیبرالیسم، و به‌ویژه آن‌هایی که مربوط به خود و عقلانیتی است که سیاست لیبرال پیش‌فرض می‌گیرد، ضروری است. گرین، میل، و رالز - پل فیرفیلد پیشنهاد می‌کند که لیبرالیسم مستلزم بازنگری کامل از خود اخلاقی است، چیزی که عناصری از نقدهای معاصر را بدون کنار گذاشتن فردگرایی لیبرال در خود جای دهد. مدلی که پدیدار می‌شود، یکی از عاملیت‌های موقعیت‌یافته - موجودی است که از لحاظ تاریخی و زبانی ساخته شده است که هرگز از ظرفیت بیان فردی و مستقل بی بهره نیست. فیرفیلد از مفهوم روایی خود بودن اخلاقی در سنت هرمنوتیک پدیدارشناختی دفاع می‌کند، مفهومی که موقعیت مناسبی را برای حمایت و تفسیر اصول لیبرال ارائه می‌کند.

Recent critiques of the foundations of liberalism from communitarian, socialist, postmodern, and other philosophical circles have served to remind liberals of several problematic assumptions at the heart of liberal doctrine from its inception to the present day. Such critiques necessitate a rethinking of the foundations of liberalism, and in particular those regarding the self and rationality that liberal politics presupposes.

Beginning with a wide-ranging discussion of liberal philosophers - including Hobbes, Locke, Kant, Green, Mill, and Rawls - Paul Fairfield proposes that liberalism requires a complete reconception of moral selfhood, one that accommodates elements of the contemporary critiques without abandoning liberal individualism. The model that emerges is one of situated agency - of a historically and linguistically constituted being who is never without the capacity for individual and autonomous expression. Fairfield defends a narrative conception of moral selfhood in the tradition of phenomenological hermeneutics, one that affords a proper vantage point from which to support and interpret liberal principles.