Mood and Modality in Hurrian

در یک زبان منزوی طولانی مرده مانند Hurrian، مطالعات دستوری مملو از مشکلات است. کمبود مطالب و ناتوانی ما در مقایسه آن با زبان‌های مدرن و مستند معمولاً بیشتر به سؤالات منجر می‌شود تا پاسخ. بسیاری از پاسخ‌های مطرح شده برای این پرسش‌ها ناگزیر به بن‌بست می‌شوند. مطالعات در زبان‌هایی مانند هوری یا به دلیل پایبندی به وضعیت موجود توسط محققان و یا در شرایطی که هیچ دو محقق نمی‌توانند (یا نخواهند) در مورد چیزی به توافق برسند، دچار رکود می‌شوند. در این کتاب، کمپبل از بسیاری جهات سنت شکنی کرده است تا به زیر سطح رفته و پیچیدگی های بیشتری را در دستور زبان هوری آشکار کند. این اثر که اولین تک نگاری زبان انگلیسی درباره هوریان از سال 1941 است، یک رساله جزمی برای مقابله با وضعیت موجود نیست، بلکه کاوشی در پیچیدگی های زبان هوری از منظری جدید است. نتیجه‌گیری‌های او ممکن است ادراکات کنونی را به چالش بکشد، اما امید این است که آنها به نوبه خود الهام‌بخش چالش‌هایی باشند، زیرا تنها از این طریق است که می‌توان درک ما از این زبان شگفت‌انگیز و افرادی که به آن صحبت می‌کردند بیشتر کرد.

Mood and Modality in Hurrian تحلیل رسمی و عملکردی تکواژهای مودال Hurrian را ارائه می دهد. بر خلاف زبان‌های سامی و هندواروپایی شناخته‌شده‌تر در خاور نزدیک باستان، زبان هوری دارای مکمل‌های غنی از پایان‌های مودال است. این تنوع گهگاهی گیج‌کننده در شکل و عملکرد تکواژهای معین در هوری یک موضوع عمدتاً مطالعه‌نشده بوده است. اگرچه در تعدادی از مطالعات به آن پرداخته شده است، اما تاکنون درمان دقیقی دریافت نکرده است. کار حاضر توسط برخی به عنوان یک انحراف بالقوه رادیکال از درک استاندارد از نحوه کار این پایان‌ها تلقی می‌شود، اما این هدف نیست. هیچ درمان منظمی برای این تکواژها انجام نشده است، و به همین دلیل، افکار (و فرضیات) خاصی در مورد شکل و عملکرد در طول سال ها از فرضیه های آزمایشی به قطعیت های دستوری تبدیل شده اند. و اگرچه برخی از این فرضیات آزمون زمان را تحمل کرده اند، بسیاری دیگر نیاز به بازنگری اساسی داشتند. نتیجه‌گیری‌های کمپبل نشان‌دهنده تغییری عمده در نحوه درک ما از این اشکال وجهی است و کار او را برای سامی‌گرایان و هندواروپایی‌ها به طور یکسان خواندنی مهم می‌کند.

کمبل، فراتر از یک بررسی زبان‌شناختی از زبان مرده است. همچنین به دانش انباشته شده از انرژی زایی می افزاید. هوری یک زبان به شدت ارتجاعی است و این کتاب به بررسی تأثیر متقابل بین ارگاتیویته و مدالیته در زبان می پردازد. مسائلی مانند انشعاب انرژی به تفصیل بررسی شده است. علاوه بر این، کمپبل موضوع صدا را در Hurrian و ارتباط آن با مدالیته را بررسی می کند و برای اولین بار تمایز در Hurrian را بین صداهای متمرکز بر عامل و تمرکز بر بیمار (اما نه واقعاً منفعل) مستند می کند.

In a long dead language isolate such as Hurrian, grammatical studies are replete with difficulties. The paucity of material and our inability to compare it to modern, well-documented languages typically results in more questions than answers. Many posited answers to these questions lead inevitably to dead ends. Studies in languages such as Hurrian run the risk of either stagnating due to an adherence to the status quo by scholars or fragmenting when no two scholars can (or will) agree on any point. In this book, Campbell has in many ways broken with tradition in an attempt to go beneath the surface and reveal further complexities in Hurrian grammar. This work, the first English language monograph on Hurrian since 1941, is not a dogmatic treatise meant to counter the status quo but an exploration of the complexities of the Hurrian language from a new perspective. His conclusions may challenge present perceptions, but the hope is that they will in turn inspire challenges, for it is only in this way that our understanding of this wonderful language and the people who spoke it can be furthered.

Mood and Modality in Hurrian provides a formal and functional analysis of the Hurrian modal morphemes. Unlike the better-known Semitic and Indo-European languages of the ancient Near East, Hurrian has a rich complement of modal endings. This at-times bewildering variety in form and function of modal morphemes in Hurrian has been a largely unstudied topic. Although it has been touched upon in a number of studies, it has not received a detailed treatment until now. The present work will be seen by some as a potentially radical departure from standard understandings of the way these endings work, but this is not the intent. No systematic treatment of these morphemes has been attempted, and because of this, certain thoughts (and assumptions) on form and function have grown from tentative postulations to grammatical certainties over the years. And although some of these suppositions have borne the test of time, many others were in need of major revision. Campbell s conclusions represent a major shift in the way that we understand these modal forms and make his work important reading for Semitists and Indo-Europeanists alike.

Beyond a philological treatment of a dead language, Campbell also adds to the accumulated knowledge of ergativity. Hurrian is a highly ergative language, and this book explores the interplay between ergativity and modality in the language. Issues such as split-ergativity are explored in detail. Furthermore, Campbell explores the issue of voice in Hurrian and its relation to modality, documenting for the first time the differentiation in Hurrian between agent-focusing and patient-focusing (but not truly passive) voices.