Montesquieu and the Philosophy of Natural Law

در صد سال اخیر، فلسفه حقوق طبیعی به سرنوشتی دچار شده است که به سختی می‌توانستند برای جهان‌شمول بودن و ابدیت آن در قرن هفدهم و هجدهم تصور کنند: این فلسفه کهنه شده است. پوزیتیویست‌ها و مارکسیست‌ها خوشحال بودند که اخلاق ابدی را از پنجره بیرون می‌اندازند، و مطمئن بودند که برخی هماهنگی موقتی جادویی سرانجام پیشرفت را از درب ورودی به دنبال خواهد داشت. امیدهای آنها ممکن است به طور کامل محقق نشده باشد، اما آنها در بی اعتبار کردن قوانین طبیعی موفق شدند. آنچه اغلب مورد قدردانی قرار نمی گیرد این است که تا چه اندازه اصول فلسفه ای را که آنها تحقیر می کردند، در زمینه سیاست، و در زمینه اخلاق فردی و اجتماعی، که باربیراک آن را "la Science des mreurs" نامیده است، پذیرفته ایم. که پوزیتیویست‌ها آن را «علم اجتماعی» نامیدند. در نتیجه، اگر چه ما در جهانی زندگی می کنیم که آزادی آن، مانند آن، عمدتاً ناشی از رایج شدن فلسفه حقوق طبیعی است، و معیارهای آگاهانه و ناخودآگاه آن، مانند آنها، نتیجه همان فلسفه است. با مسیحیت ترکیب شد، آموزه قانون طبیعی خود به دست آمده است. با توجه به فراموشی که در آن افتاده است، قانون طبیعی مفهومی است که برای خواننده معمولی معنای کمی دارد. اغلب محققان مونتسکیو این فراموشی را معامله کرده اند تا تصویری مبالغه آمیز از اصالت او ارائه دهند.

In the last hundred years, the philosophy of natural law has suffered a fate that could hardly have been envisaged by the seventeenth and eighteenth century exponents of its universality and eternity: it has become old-fashioned. The positivists and the Marxists were happy to throw eternal moral­ ity out of the window, confident that some magic temporal harmony would eventually follow Progress in by the front door. Their hopes may not have been fully realized, but they did succeed in discrediting natural law. What is often not appreciated is the extent to which we have adopted the tenets of the philosophy they despised, borh in the field of politics, and in the field of personal and social ethics, which Barbeyrac called "la science des mreurs" and which the positivists re­ christened "social science". Consequently, though we live in a world whose freedom, such as it is, is largely a result of the popularization of the philosophy of natural law, and whose conscious and unconscious standards, such as they are, are a result of that philosophy as it became combined with Christianity, the doctrine of natural law is itself for­ gotten. In view of the oblivion into which it has fallen, natural law is a concept which means little to the average reader. All too often, Montesquieu scholars have traded on this oblivion in order to give an exaggerated picture of his originality.