Montale, Debussy, and Modernism

این کتاب با ادغام مطالعه موسیقی و هنر در کاوش شعر اولیه یوجنیو مونتال (1896-1982)، شاعر برتر ایتالیا در قرن بیستم را در جنبش مدرنیسم قرار می دهد. جیان پائولو بیاسین در شعر مونتال طنین‌ها، طنین‌ها و مقایسه‌های گسترده‌ای می‌یابد که آن را در فرهنگ اروپایی زمان خود درگیر می‌کند و خواندن شعر، موسیقی و نقاشی را به عنوان متن در یک سیستم فرهنگی دعوت می‌کند. این رویکرد میان رشته‌ای قدردانی ما از کار مونتال را به گونه‌ای گسترش می‌دهد که تنها با تحلیل ادبی امکان‌پذیر نیست.

مطالعه بیاسین ابتدا تشابه ساختاری را بین برخی از پیش درآمدهای دبوسی برای پیانو و برخی اشعار در Ossi di seppia مونتال نشان می‌دهد و بر آن تأکید می‌کند. کیفیت های ریتمیک آهنگ ها این تحلیل رسمی منجر به درک معنای موضوعی، نمادین و فرهنگی متون مربوطه می شود - به ویژه، ضد قهرمانی به عنوان انتخاب زندگی. سپس از روش شناسی مشابهی برای آشکار کردن رابطه بین شعر مونتاله و حکاکی های جورجیو موراندی و بین شخصیت شاعرانه مونتال، آرسنیو، و شخصیت های رمان نویسی سووو و پیراندلو استفاده می شود. هر یک از این مقایسه‌ها تصویر مشترکی را به نمایش می‌گذارد، تصویر دلقک (یا ضدقهرمان) به عنوان خودنگاره‌ای تمسخرآمیز از هنرمند مدرن.

Integrating the study of both music and art into an exploration of the early poetry of Eugenio Montale (1896-1982), this book situates Italy's premier poet of the twentieth century within the Modernist movement. Gian-Paolo Biasin finds in Montale's poetry broad resonances, reverberations, and comparisons that involve it in the European culture of its time and that invite the reading of poetry, music, and painting as texts in a cultural system. This interdisciplinary approach expands our appreciation of Montale's work in a way not possible with literary analysis alone.

Biasin's study first shows the structural homology between some of Debussy's preludes for piano and certain poems in Montale's Ossi di seppia, emphasizing the rhythmic qualities of the compositions. This formal analysis leads to an understanding of the respective texts' thematic, symbolic, and cultural meaning--specifically, antiheroism as a choice of life. Similar methodology is then used to reveal the relationship between the poetry of Montale and Giorgio Morandi's etchings and between Montale's poetic persona, Arsenio, and the novelistic characters of Svevo and Pirandello. Each of these comparisons brings to light a shared image, that of the clown (or antihero) as a mocking self-portrait of the modern artist.