Monstrous Opera: Rameau and the Tragic Tradition

ویرایش:  
نویسندگان: Charles Dill  
سری:  
ISBN (شابک) : 0691044430, 9780691044439 
ناشر: Princeton University Press 
سال نشر: 1998 
تعداد صفحات: 220 
زبان: English 
فرمت فایل : PDF (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود) 
حجم فایل: 9 مگابایت 

قیمت کتاب (تومان) : 39,000

یکی از برجسته ترین آهنگسازان سنت اپرایی باروک فرانسه، رامو اغلب به خاطر تلاشش برای دور کردن تراژدی غزل از شکل سخت لولیانی آن، الهام گرفته از تراژدی گفتاری، و به سمت سبک موسیقی رساتر، یاد می کنند. در این کاوش تازه در زیبایی شناسی آهنگسازی رامو، چارلز دیل شخصیت بسیار پیچیده تری را به تصویر می کشد: فردی که به سنت، تئوری موسیقی، غرایز خلاقانه خود و انتظارات عمومی از موسیقی اش وسواس دارد. دیل راه هایی را که رامو در میان این ارزش های اغلب رقیب واسطه می کرد و نحوه تعامل او با منتقدان خود و با مردم را بررسی می کند. نتیجه، بازاندیشی پیچیده ای از رامو به عنوان یک مبتکر موسیقی است.

رامو در ساخته های خود سعی کرد پتانسیل موسیقی را برای معانی نمایشی برجسته کند. اما شنوندگان او که غزل تراژدی را یک ژانر شاعرانه و نه موسیقیایی می دانستند، عموماً از این تلاش ها ناامید شدند. در واقع، برخی موسیقی رامو را هیولاآمیز توصیف کردند - با استفاده از تصویری از بدشکلی برای نشان دادن شکست عقل و ارتباط. دیل نشان می دهد که رامو چگونه با استدلال های عقلانی و نظری درباره نقش موسیقی در تراژدی غنایی به منتقدانش پاسخ می دهد. با این حال، در همان زمان، آهنگساز سعی کرد با بازنگری اساسی در متون موسیقی خود در اجراهای بعدی، مخاطبان خود را آرام کند و گاهی اوقات خلاقانه ترین ایده های خود را کنار گذاشت.

اپرای هیولایی پیچیدگی را روشن می کند. از دیدگاه رامو، نه تنها تنش‌های درون موسیقی، بلکه خواسته‌های متضادی را که مرد را به حرکت درآورده‌اند، آشکار می‌کند – که خود توسط معاصرانش به عنوان یک هیولا کاریکاتور شده است.

One of the foremost composers of the French Baroque operatic tradition, Rameau is often cited for his struggle to steer lyric tragedy away from its strict Lullian form, inspired by spoken tragedy, and toward a more expressive musical style. In this fresh exploration of Rameau's compositional aesthetic, Charles Dill depicts a much more complicated figure: one obsessed with tradition, music theory, his own creative instincts, and the public's expectations of his music. Dill examines the ways Rameau mediated among these often competing values and how he interacted with his critics and with the public. The result is a sophisticated rethinking of Rameau as a musical innovator.

In his compositions, Rameau tried to highlight music's potential for dramatic meanings. But his listeners, who understood lyric tragedy to be a poetic rather than musical genre, were generally frustrated by these attempts. In fact, some described Rameau's music as monstrous—using an image of deformity to represent the failure of reason and communication. Dill shows how Rameau answered his critics with rational, theoretical arguments about the role of music in lyric tragedy. At the same time, however, the composer sought to placate his audiences by substantially revising his musical texts in later performances, sometimes abandoning his most creative ideas.

Monstrous Opera illuminates the complexity of Rameau's vision, revealing not only the tensions within the music but also the conflicting desires that drove the man—himself caricatured by his contemporaries as a monster.