دسترسی نامحدود
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
برای ارتباط با ما می توانید از طریق شماره موبایل زیر از طریق تماس و پیامک با ما در ارتباط باشید
در صورت عدم پاسخ گویی از طریق پیامک با پشتیبان در ارتباط باشید
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
درصورت عدم همخوانی توضیحات با کتاب
از ساعت 7 صبح تا 10 شب
ویرایش:
نویسندگان: Theodore Dalrymple
سری:
ناشر: Monday Books
سال نشر: 2012
تعداد صفحات: 301
زبان: English
فرمت فایل : PDF (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود)
حجم فایل: 11 مگابایت
در صورت تبدیل فایل کتاب Monrovia Mon Amour: A Visit to Liberia به فرمت های PDF، EPUB، AZW3، MOBI و یا DJVU می توانید به پشتیبان اطلاع دهید تا فایل مورد نظر را تبدیل نمایند.
توجه داشته باشید کتاب Monrovia Mon Amour: بازدید از لیبریا نسخه زبان اصلی می باشد و کتاب ترجمه شده به فارسی نمی باشد. وبسایت اینترنشنال لایبرری ارائه دهنده کتاب های زبان اصلی می باشد و هیچ گونه کتاب ترجمه شده یا نوشته شده به فارسی را ارائه نمی دهد.
در حالی که چارلز تیلور محکومیت 50 ساله خود را برای نقش خود در جنگ داخلی وحشیانه در لیبریا آغاز می کند، خاطرات تئودور دالریمپل از سفر به این کشور و پایتخت آن مونروویا، خواندنی جذاب را به همراه دارد. لیبریا که در سال 1822 به عنوان پناهگاه بردگان آفریقایی آزاد شده از آمریکا تأسیس شد، یک کنجکاوی است که به یک فاجعه تبدیل شد. برای بیش از 100 سال، این کشور یک کشور متمدن و نسبتاً مرفه تحت حاکمیت آمریکایی-لیبریایی ها بود، اما در سال 1980 هنگامی که ساموئل دو انقلاب کسانی را که خود را "بومی" می دانستند، به هرج و مرج کشیده شد. رئیس جمهور فعلی در رختخواب خود به قتل رسید و وزرای کابینه وی برهنه در خیابان های مونروویا رژه رفتند و سپس توسط جوخه تیراندازی در ساحل اعدام شدند. دو - یک قبیلهگرای وحشی و بیکفایت (همچنین، برخی میگویند آدمخوار) - در سال 1990 توسط چارلز تیلور سرنگون شد. دالریمپل سال بعد به مونروویا میرسد، جایی که لیبریاییهای قهقههزن، نوار ویدئویی از شکنجه و قتل دو را به دست رقیب تیلور، سرتیپ فیلد مارشال پرنس وای جانسون، به او نشان میدهند. در این فیلم، جانسون - که اکنون یک سناتور لیبریایی است - در حالی که گوشهای دوی برهنه را میبرند، با آرامش یک جرعه جرعه جرعه مینوشد. جای تعجب نیست که دالریمپل این عقیده حرفه ای را ایجاد می کند که جانسون یک روانپزشک است. مونروویا زمانی شهری آرام و منظم بود. اکنون، تقریباً به طور کامل اخراج شده است. خودروهای سوخته همه جا هستند. درها برای هیزم خرد شده اند. آوار خیابان ها را در برگرفته است و وندالیسم تلاشی سیستماتیک برای از بین بردن تمام بقایای رژیم قدیمی (و، به گمان نویسنده، خود تمدن) شکل می دهد. برای مثال، تخریب دانشگاه و کتابخانه به نظر کمی بیشتر از انتقام نادانان از تحصیلکردگان است. در یک بیمارستان محلی (زمانی که غرور غرب آفریقا بود، اکنون مدتهاست که ویران و متروک شده است)، مطب پروفسور جراحی غارت شده و کتابها و مقالات پزشکی پاره شده است. در دیگری، سوابق رفاهی نوزادان با مدفوع آغشته شده است. در سالن ویران شده سنتنیال، بدن یک پیانوی بزرگ زیبای Steinway روی زمین قرار دارد و پاهایش به طور بی معنی اره شده است. در یک کلیسای لوتری، دالریمپل زمین را پوشیده از شبحهای خون 600 لیبریایی میبیند که توسط سربازان Doe قتل عام شدهاند. Dalrymple - که با ساختن کتابی در مورد چنین وحشیگری هایی که گاهی اوقات سرگرم کننده است، تقریباً غیرممکن را به دست می آورد - بیشتر مقصر آنچه در پای روشنفکران غربی و همتایان آفریقایی آنها اتفاق افتاد را می اندازد. Monrovia Mon Amour کتابی عمیقاً تکان دهنده و جالب درباره کشوری است که کمتر شناخته شده و کمتر بازدید شده است. جزئیات محصول -Amazon.ca
As Charles Taylor begins a 50-year sentence for his role in the brutal civil war in Liberia, Theodore Dalrymple’s memoir of a visit to the country, and its capital Monrovia, makes fascinating reading. Founded in 1822 as a refuge for freed African slaves from America, Liberia is a curiosity which became a catastrophe. For well over 100 years, it was a civilised and relatively prosperous country under the rule of Americo-Liberians, but it was thrown into chaos in 1980 when Samuel Doe led a revolution of those considering themselves ‘natives’. The incumbent president was murdered in his bed, and his cabinet ministers paraded naked through the streets of Monrovia before being summarily executed by firing squad on the beach. Doe – a brutal and incompetent tribalist (also, say some, a cannibal) – was himself overthrown by Charles Taylor in 1990. Dalrymple arrives in Monrovia the following year, where giggling Liberians show him a videotape of Doe’s torture and murder at the hands of Taylor’s rival, the majestically self-titled Brigadier-General Field-Marshal Prince Y Johnson. In the film, Johnson – now a Liberian senator – calmly sips a Budweiser as the naked Doe’s ears are hacked off. Unsurprisingly, Dalrymple forms the professional opinion that Johnson is a psychopath. Monrovia was once a peaceful and reasonably ordered city; now, it has been almost completely sacked. Burnt-out cars are everywhere; doors have been chopped up for firewood; rubble lines the streets, with the vandalism forming a systematic attempt to destroy every vestige of the old regime (and, the author speculates, of civilisation itself). The destruction of the university and library, for instance, seems to be little more that the revenge of the ignorant upon the educated. In a local hospital (once the pride of West Africa, now long ruined and abandoned), the professor of surgery’s office has been ransacked, and medical books and papers have been ripped up; in another, infant welfare records have been smeared with faeces. In the wrecked Centennial Hall, the body of a beautiful Steinway grand piano lies on the floor, its legs senselessly sawn off. In a Lutheran church, Dalrymple finds the floor covered in the blood silhouettes of 600 Liberians massacred by Doe’s soldiers. Dalrymple – who achieves the near-impossible by making a book about such barbarism at times amusing – lays much of the blame for what happened at the feet of Western intellectuals and their African counterparts. Monrovia Mon Amour is a profoundly moving and interesting book about a country which is little-understood and less visited. Product Details -Amazon.ca