Molecular Genetics of Cardiac Electrophysiology

اساس مولکولی فیبریلاسیون دهلیزی همچنان تا حد زیادی ناشناخته است، و درمان بدون تغییر باقی می‌ماند، با هدف کنترل ضربان قلب و جلوگیری از آمبولی سیستمیک با ضد انعقاد. فیبریلاسیون دهلیزی فامیلی شایع‌تر از آنچه قبلاً مشکوک بود است. در حالی که فیبریلاسیون دهلیزی معمولاً با بیماری اکتسابی قلبی مرتبط است، بخش قابل توجهی از افراد بدون سایر اشکال بیماری قلبی که به آنها فیبریلاتورهای دهلیزی "تنها" گفته می شود، زودرس شروع می شوند. همچنین به خوبی تشخیص داده شده است که فیبریلاسیون دهلیزی به صورت برگشت پذیر یا عملکردی، بدون بیماری ساختاری قلبی مرتبط، مانند پرکاری تیروئید یا فیبریلاسیون دهلیزی پس از جراحی رخ می دهد. باید مشخص شود که چند درصد در این افراد فامیلی یا به دلیل استعداد ژنتیکی است. نقشه برداری از محل فیبریلاسیون دهلیزی فامیلی اولین گام در جهت شناسایی ژن است. جداسازی ژن و شناسایی بعدی نقص ژنتیکی مولکولی مسئول باید نقطه ورود به مکانیسم مسئول شکل خانوادگی و اشکال رایج اکتسابی بیماری را فراهم کند و در نهایت درمان موثرتری را ارائه دهد. ما می دانیم که جریان های یونی مسئول پتانسیل عمل دهلیز به دلیل وجود پروتئین های کانالی متعدد و هدایت الکتریکی در سراسر دهلیز است. مشابه مطالعات ژنتیکی در حال انجام در بیماران مبتلا به سندرم QT طولانی خانوادگی، به احتمال زیاد نقص در هر یک از این پروتئین های کانال در فیبریلاسیون دهلیزی فامیلی آشکار می شود.

The molecular basis for atrial fibrillation continues to be largely unknown, and therapy remains unchanged, aimed at controlling the heart rate and preventing systemic emboli with anticoagulation. Familial atrial fibrillation is more common than previously suspected. While atrial fibrillation is commonly associated with acquired heart disease, a significant proportion of individuals have early onset without other forms of heart disease, referred to as "lone" atrial fibrillators. It is also well recognized that atrial fibrillation occurs on a reversible or functional basis, without associated structural heart disease, such as with hyperthyroidism or of atrial fibrillation following surgery. It remains to be determined what percentage in these individuals is familial or due to a genetic predisposition. Mapping the locus for familial atrial fibrillation is the first step towards the identification of the gene. Isolation of the gene and subsequent identification of the responsible molecular genetic defect should provide a point of entry into the mechanism responsible for the familial form and the common acquired forms of the disease and eventually provide more effective therapy. We know that the ionic currents responsible for the action potential of the atrium is due to multiple channel proteins as is electrical conduction throughout the atria. Analogous to the ongoing genetic studies in patients with familial long QT syndrome, it is highly likely that defects in each of these channel proteins will be manifested in familial atrial fibrillation.