Molecular Approaches to Heart Failure Therapy

G. HASENFUSS, E. MARBAN نارسایی قلبی مظهر کنایه اصلی پزشکی مدرن است. همانطور که ما به طور فزاینده ای در درمان علل اصلی مرگ و میر در جامعه غربی ماهر شده ایم، به طور موثر بیماری حاد را به بیماری مزمن تبدیل کرده ایم. بیست سال گذشته شاهد انقلابی در درمان سندرم های حاد کرونری، به ویژه انفارکتوس میوکارد بوده است. بیمارانی که اکنون به بیمارستان می‌رسند همه انتظار دارند که زنده باشند، اما نه لزوماً خوب. توانایی ما برای کم کردن لبه توهین‌های ایسکمیک، مشکلات جنسی جدیدی ایجاد کرده است: گروه جدیدی از بیماران که قلبشان به اندازه کافی خوب عمل می‌کند تا بقای کوتاه‌مدت را ممکن کند، اما به قیمت کاهش تحمل ورزش، تنگی نفس و افزایش مرگ‌ومیر طولانی‌مدت. طنز با داروسازی پیشرفته و پیشرفته ما برای درمان نارسایی قلبی، که با کند کردن پیشرفت عملکرد اختلالات بطنی، یک بیماری مزمن ایجاد کرده است، ترکیب شده است. واقعیت مزمن بودن آن باعث می شود نارسایی قلبی کمتر کشنده نباشد. در بیماران علامت دار، حتی با بهترین درمان های معاصر، مرگ و میر بیش از 5-10٪ در سال است. البته همه نارسایی‌های قلبی ایسکمیک نیستند، اما فنوتیپ مشترک نهایی بدون توجه به علت نزدیک به طرز وحشتناکی مطابقت دارد. پس جای تعجب نیست که نارسایی قلبی علت اصلی بستری شدن در بیمارستان در آمریکا و اروپای غربی است و شیوع این بیماری همچنان در حال افزایش است. داروها در واقع انقلابی در درمان نارسایی قلبی ایجاد کرده‌اند، مهارکننده‌های ACE و مسدودکننده‌های بتا آدرنرژیک که تا به امروز برجسته‌ترین رکورد را دارند.

G. HASENFUSS, E. MARBAN Heart failure embodies the central irony of modern medicine. As we have become increasingly adept at treating the major proximate causes of death in Western society, we have effectively converted acute illness into chronic malady. The last twenty years have witnessed a revolution in the treatment of acute coronary syndromes, myocardial infarction in particular. Patients who reach the hospital now have every expectation of leaving alive, but not necessarily well. Our ability to blunt the edge of ischemic insults has en­ gendered new problems: a new cohort of patients whose hearts function well enough to enable short-term survival, but at the cost of decreased ex­ ercise tolerance, dyspnea and increased long-term mortality. The irony is compounded by our increasingly sophisticated pharmacopeia for the treat­ ment of heart failure, which, by slowing the progression of ventricular dys­ function, has created a chronic illness. The fact of its chronicity makes heart failure no less deadly. In symptomatic patients, mortality exceeds 5-10% per year even with the best contemporary therapy. Not all heart failure is ischemic, of course, but the final common phenotype is eerily concordant regardless of the proximate cause. No wonder, then, that heart failure is the leading cause of hospitalization in America and in Western Europe and that the prevalence of the disease continues to rise. Drugs have indeed revolutionized heart failure therapy, ACE inhibitors and beta-adrenergic blockers having the most outstanding records to date.