Modernism after Postcolonialism: Toward a Nonterritorial Comparative Literature

یک واکنش جدلی در برابر روند مطالعات مدرنیستی جهانی که هنوز به متون اروپایی و انگلیسی زبان امتیاز می دهد.

مطالعات موجود درباره مدرنیسم ادبی عموماً متون انگلیسی آتلانتیک را از دریچه انتقادی می خوانند. نظریه های نشأت گرفته از اروپا و آمریکای شمالی در مدرنیسم پس از پسااستعمار، مارا د جنارو یک مطالعه مقایسه ای انگلیسی-فرانکوفونی را انجام می دهد و از چارچوب های نظری گایاتری اسپیواک، ادوار گلیسان، فرانسواز ورگس، میشل رولف ترویو، دیپش چاکرابارتی و دیگران استفاده می کند. این کتاب با بررسی شعرهای مقایسه فراملی که شیوه های تطبیقی ​​گفتمان های استعماری، نژادپرستانه و قومی-ناسیونالیستی را به چالش می کشد، این شعرها را به عنوان الگویی برای یک روش خوانش انتقادی خلاقیت می داند، روشی که روابط متنی غیرقابل پیش بینی و مولد متقابل را که توسط جغرافیا و جغرافیا پنهان شده است، جستجو می کند. شکاف های زبانی

در هر فصل، دو جنارو یک نویسنده متعارف مدرنیست انگلیسی زبان (گرترود استاین، تی. اس. الیوت، ای. ام. فورستر، ویرجینیا وولف) را با یک نویسنده پسااستعماری (آیم سزر، گلیسان، پاتریک شاموزو، جی. ام. کوتزی، جفت می‌کند. Edwidge Danticat)، به تفسیر آثار اصلی مدرنیسم پیش از جنگ و بین‌جنگ در پرتو ادبیات پسااستعماری و فرانکوفون، نظریه فرهنگی و تاریخ‌نگاری می‌پردازد. با هم بخوانید، این متون چرخشی را نشان می‌دهند - که در متون مدرنیستی قبلی آتلانتیک گاهی ظریف یا متعارض است، در حالی که معمولاً در متون بعدی کارائیب و پسااستعماری آشکارتر است - به سمت اشکال مقایسه‌ای که با عدم قطعیت و احساس تزلزل اقتدار مشخص می‌شوند. با ظهور ادبیات جهان و مطالعات مدرنیستی جهانی، بررسی اینکه چگونه اشکال مقایسه ای می توانند ما را نسبت به روابط ناگفته و نادرست آگاه کنند و در عین حال ما را با دشواری بازنمایی دیگری مواجه کنند، بیش از پیش ضروری می شود.

توسط دو جنارو با پیوند دادن این متون ظاهراً نامرتبط و اغلب متناقض، عادات قلمروی ریشه‌دار معنای ادبی را به چالش می‌کشد. او استدلال می‌کند که ادبیات تطبیقی ​​غیرسرزمینی نه تنها از رویکردهای فرمالیستی اروپامحور، بلکه از مقایسه‌گرایی‌های جهانی نیز که بر غیرقابل‌قیاس‌پذیری‌ها تأکید می‌کنند تا حدی که پیوندهای متنی و زمینه‌ای مهم را از بین می‌برند، متفاوت است. با تکیه بر تلاش‌های میان رشته‌ای پسااستعماری، به‌ویژه در علوم اجتماعی، برای قلمروزدایی مقوله‌های هویت، فرهنگ و جامعه، مدرنیسم پس از پسااستعمار از پارادایم‌های منسوخ مدرنیستی و پسااستعماری صرف نظر می‌کند تا چگونگی مقایسه‌های نگران‌کننده و بی‌نتیجه فراملی را آشکار کند. شعرهای مدرنیستی می توانند ما را به تصور همبستگی های جدید در سراسر سرزمین های محدود فرا بخوانند.

A polemical reaction against a trend in global modernist studies which still privileges European and Anglophone texts.

Existing studies of literary modernism generally read Anglophone Atlantic texts through the lens of critical theories emanating from Europe and North America. In Modernism after Postcolonialism, Mara de Gennaro undertakes a comparative Anglophone-Francophone study, invoking theoretical frameworks from Gayatri Spivak, Édouard Glissant, Françoise Vergès, Michel-Rolph Trouillot, Dipesh Chakrabarty, and others. Examining transnational poetics of comparison that contest the comparative practices of colonialist, racist, and ethno-nationalist discourses, the book treats these poetics as models for a creolist critical method of reading, one that searches out unpredictable, mutually generative textual relations obscured by geographic and linguistic divides.

In each chapter, de Gennaro pairs a canonical English-language modernist writer (Gertrude Stein, T. S. Eliot, E. M. Forster, Virginia Woolf) with a postcolonial writer (Aimé Cesaire, Glissant, Patrick Chamoiseau, J. M. Coetzee, Edwidge Danticat), interpreting major works of prewar and interwar modernism in light of postcolonial and Francophone literature, cultural theory, and historiography. Read together, these texts suggest a turn―sometimes subtle or conflicted in earlier Atlantic modernist texts, while usually more overt in later Caribbean and postcolonial texts―toward comparative forms marked by irresolution and a wavering sense of authority. With the rise of world literature and global modernist studies, it becomes all the more pressing to examine how comparative forms can alert us to unspoken and misrecognized relations while also confronting us with the difficulty of representing the Other.

By bringing into relation these ostensibly unconnected, often discrepant texts, de Gennaro challenges entrenched territorial habits of literary meaning. An aspirationally nonterritorial comparative literature, she argues, diverges not only from Eurocentric formalist approaches but also from global comparatisms that emphasize incommensurabilities to the point of eliding significant textual and contextual connections. Drawing on interdisciplinary postcolonial efforts, especially in the social sciences, to deterritorialize categories of identity, culture, and community, Modernism after Postcolonialism dispenses with outdated modernist and postcolonial paradigms to reveal how the anxious, inconclusive comparisons of transnational modernist poetics can call us to imagine new solidarities across bounded territories.