Modern Drug use: An Enquiry on Historical Principles

Aureolus Theophrastus Bombastus von Hohenheim (1493-1541)، که معمولاً پاراسلسوس نامیده می شود، هم یکی از اصیل ترین متفکران پزشکی قرن شانزدهم بود و هم فردی بود که تریاک (به عنوان لودانوم)، آرسنیک، سولفات مس، آهن، سرب، جیوه، سولفات پتاسیم و گوگرد بخشی از فارمکوپه است. پاراسلسوس که مردی با اجزای مختلف، اما یک شیمیدان پیشگام است، را می توان به عنوان مبتکر مجموعه ای از کارهایی دانست که پیشروی فارماکولوژی و درمان های شیمیایی بود. بنابراین، او تا حد کمی به عنوان پدر صنعت داروسازی مدرن ایستاده است. پزشک امروزی که می خواهد از زمان پاراسلسوس به آن صنعت نگاه کند و دستاوردهای بزرگ را در برابر مشکلات بسنجد، به زودی با مشکلاتی مواجه می شود. برای کاهش آنها، این تحقیق به موضوع خود از مبانی تاریخی نزدیک می شود. این چشم انداز بیشتری را به سؤالاتی می دهد که در اواخر بوو پرسیده می شوند - این سؤالات ناشی از عمل پزشکی خارج از صنعت و حدود بیست سال فعالیت توسعه دارو در آن است. در دوران باستان اغلب به نظر می رسد که داروها به عنوان بخشی از جادو استفاده می شده است و انسان بدوی تصور می کرد که بیماری ناشی از نیروهای ماوراء طبیعی است که می توانست بر آنها تأثیر بگذارد. میراث باقی مانده است - و در تلاش برای مرتب کردن آنچه که امروزه در استفاده ما از مواد مخدر منطقی است، باید ذره های کوچک علم خود را از جادوی باستانی و از فشارها و شرطی سازی های تجاری مدرن جدا کنیم.

Aureolus Theophrastus Bombastus von Hohenheim (1493-1541), commonly called Paracelsus, was both one of the most original medical thinkers of the sixteenth century and was the man who made opium (as laudanum), arsenic, copper sulphate, iron, lead, mercury, potassium sulphate, and sulphur part of the pharmacopoeia. A man of many parts, but a pioneer chemist, Paracelsus can be regarded as the originator of a body of work which was the precursor of chemical pharmacology and therapeutics. To no small extent he stands, therefore, as a father figure of the modern pharmaceutical industry. Today's physician who wants to look at that industry since the days of Paracelsus and weigh the great gains against the problems soon encounters difficulties. To diminish them, this Enquiry approaches its subject from historical principles. This gives increased perspective to questions asked late in the boo- these questions being prompted by medical practice outside the industry and some twenty years of drug development activity within it. In antiquity medicines often seem to have been used as part of magic and primitive man thought disease to be due to supernatural forces which he could influence. The legacy remains - and in trying to sort out what is rational in our use of drugs today we have to separate our small bits of science from the ancient magic and from modern commercial pressures and conditioning.