Modern Argentine Poetry: Displacement, Exile, Migration

شعر اغلب به‌عنوان ژانرهای سیاسی به‌طور مستقیم تلقی می‌شود، اما اشکال سیاسی و سایر اشکال تبعید بر زندگی شاعران به اندازه هر گروه دیگری، به‌ویژه در آرژانتین تأثیر گذاشته است. در طول تاریخ آرژانتین، نویسندگان و شخصیت‌های سیاسی مهم مجبور به زندگی و نوشتن در تبعید شده‌اند، تبعید کردن هم یک موضوع حیاتی و هم شرط عملی برای نامه‌های آرژانتینی است. این مطالعه اولین مطالعه‌ای است که از دهه 1950 بر پیوند بین تبعید و شعر در آرژانتین تمرکز می‌کند و شاعرانی مانند آلخاندرا پیزارنیک، خوان گلمن، اسوالدو لامبورگینی و نستور پرلونگر را در بر می‌گیرد.

Poetry is often perceived as the least directly political of genres, yet political and other forms of exile have impinged on the lives of poets as much as on any other group, especially in Argentina. Throughout Argentina’s history, authors and important political figures have been forced to live and write in exile, making exile is both a vital theme and a practical condition for Argentine letters. This study is the first to focus on the link between exile and poetry in Argentina since the 1950s and covers such poets as Alejandra Pizarnik, Juan Gelman, Osvaldo Lamborghini, and Néstor Perlongher.