Mobilizing in Uncertainty: Collective Identities and War in Abkhazia

مردم عادی چگونه از عدم قطعیت شدید شروع جنگ عبور می کنند؟ افراد مختلف به طرق مختلف بسیج می شوند - برخی فرار می کنند، برخی اسلحه به دست می گیرند و برخی از بازیگران مسلح با شروع جنگ داخلی حمایت می کنند. آناستازیا شسترینینا با تکیه بر نزدیک به دویست مصاحبه عمیق با شرکت کنندگان و غیر شرکت کنندگان در جنگ گرجستان-آبخاز در سال های 1992-1993، تصمیمات بسیج آبخاز را در طول آن درگیری بررسی می کند.

رویکرد تازه او بر ماهیت نامشخص روزهای اول جنگ تأکید می‌کند، زمانی که نیروهای گرجستان بر نیروی انسانی و تسلیحات برتری داشتند. بسیج در عدم قطعیت نشان می‌دهد، برخلاف توضیحاتی که فرض می‌کنند افراد خطرات مربوط به بسیج را می‌دانند و بر اساس آن دانش تصمیم می‌گیرند، آبخازی‌ها خطر را به گونه‌ای پیش‌بینی کرده‌اند که تحت تأثیر تجربیات قبلی و اجتماعی قرار گرفته است. شبکه ها در زمان بسیج

آنچه شسترینینا آشکار می‌کند این است که برای درک خشونت، رهبران آبخاز، مقامات محلی و دیگران بر درک مشترک از درگیری و نقش‌هایشان در آن - هویت‌های درگیری جمعی - که قبلاً ایجاد کرده بودند تکیه کردند. جنگ. همانطور که درخواست‌ها در سراسر جامعه پخش می‌شد، مردم تصمیمات بسیج را در گروه‌های کوچکی از خانواده و دوستان تلفیق می‌کردند و اقدامات خود را بر اساس کسانی که می‌دانستند تهدید می‌شوند، استوار می‌کردند. تصمیمات آنها نحوه گسترش درگیری گرجستان و آبخاز و چگونگی بسیج مردم در طول جنگ و پس از آن را شکل داد.

از طریق این تحلیل دقیق از بسیج آبخاز از قبل از جنگ تا پس از جنگ، بسیج در عدم قطعیت روندهای گسترده تر خشونت را روشن می کند، که تأثیرات پایداری بر جوامعی دارد که با درگیری بین گروهی مشخص شده است. p>

How do ordinary people navigate the intense uncertainty of the onset of war? Different individuals mobilize in different ways―some flee, some pick up arms, and some support armed actors as civil war begins. Drawing on nearly two hundred in-depth interviews with participants and nonparticipants in the Georgian-Abkhaz war of 1992–1993, Anastasia Shesterinina explores Abkhaz mobilization decisions during that conflict.

Her fresh approach underscores the uncertain nature of the first days of the war when Georgian forces had a preponderance of manpower and arms. Mobilizing in Uncertainty demonstrates, in contrast to explanations that assume individuals know the risk involved in mobilization and make decisions based on that knowledge, that the Abkhaz anticipated risk in ways that were affected by their earlier experiences and by social networks at the time of mobilization.

What Shesterinina uncovers is that to make sense of the violence, Abkhaz leaders, local authority figures, and others relied on shared understandings of the conflict and their roles in it―collective conflict identities―that they had developed before the war. As appeals traveled across society, people consolidated mobilization decisions within small groups of family and friends and based their actions on whom they understood to be threatened. Their decisions shaped how the Georgian-Abkhaz conflict unfolded and how people continued to mobilize during and after the war.

Through this detailed analysis of Abkhaz mobilization from prewar to postwar, Mobilizing in Uncertainty sheds light on broader processes of violence, which have lasting effects on societies marked by intergroup conflict.