Misalliance: Ngo Dinh Diem, the United States, and the Fate of South Vietnam

در تاریخچه جنگ ویتنام، هیچ شخصیتی به اندازه انگو دین دیم بحث برانگیز نبوده است. در طول دهه 1950، رهبران ایالات متحده از دیم به عنوان "مرد معجزه آسای جنوب شرقی" استقبال کردند و مقادیر زیادی کمک به دولت ویتنام جنوبی وی ارسال کردند. اما در سال 1963 دیم در کودتای مورد تایید رئیس جمهور جان اف کندی برکنار و ترور شد. اتحاد دیم با واشنگتن مدت‌ها به‌عنوان رابطه‌ای در دوران جنگ سرد تلقی می‌شود که بدتر شده است، که یا با گستاخی آمریکا و یا با لجاجت دیم خنثی شده است. در Misalliance ادوارد میلر توضیح جدیدی قانع کننده برای سقوط دیم و تراژدی بزرگتر ویتنام جنوبی ارائه می دهد.

برای دیم و رهبران ایالات متحده، میلر استدلال می کند. ، اتحاد بیش از یک تلاش مشترک برای مهار کمونیسم بود. همچنین ابزاری برای هر طرف برای پیگیری برنامه های خود برای ملت سازی در ویتنام جنوبی بود. پرتره قطعی میلر از دیم - بر اساس تحقیقات گسترده در آرشیوهای ویتنامی، فرانسوی و آمریکایی - نشان می دهد که رهبر ویتنام جنوبی نه مهره واشنگتن بود و نه یک ماندارین وابسته به سنت. در عوض، او یک اپراتور زیرک و بی‌رحم با دیدگاه خاص خود برای مدرن‌سازی ویتنام بود. در سال 1963، درگیری های متفقین بر سر توسعه و اصلاحات، همراه با افزایش مقاومت داخلی در برابر برنامه های ملت سازی دیم، اتحاد را از هم پاشید و مسیر جنگ ویتنام را تغییر داد.

در به تصویر کشیدن جنگ ویتنام. ظهور و سقوط شراکت ایالات متحده و دیم، Misalliance نشان می دهد که چگونه سرنوشت آمریکا در ویتنام نه تنها در میدان جنگ بلکه در معاملات واشنگتن با متحدان ویتنامی اش نوشته شده است.

In the annals of Vietnam War history, no figure has been more controversial than Ngo Dinh Diem. During the 1950s, U.S. leaders hailed Diem as “the miracle man of Southeast Asia” and funneled huge amounts of aid to his South Vietnamese government. But in 1963 Diem was ousted and assassinated in a coup endorsed by President John F. Kennedy. Diem’s alliance with Washington has long been seen as a Cold War relationship gone bad, undone either by American arrogance or by Diem’s stubbornness. In Misalliance, Edward Miller provides a convincing new explanation for Diem’s downfall and the larger tragedy of South Vietnam.

For Diem and U.S. leaders, Miller argues, the alliance was more than just a joint effort to contain communism. It was also a means for each side to pursue its plans for nation building in South Vietnam. Miller’s definitive portrait of Diem—based on extensive research in Vietnamese, French, and American archives—demonstrates that the South Vietnamese leader was neither Washington’s pawn nor a tradition-bound mandarin. Rather, he was a shrewd and ruthless operator with his own vision for Vietnam’s modernization. In 1963, allied clashes over development and reform, combined with rising internal resistance to Diem’s nation building programs, fractured the alliance and changed the course of the Vietnam War.

In depicting the rise and fall of the U.S.–Diem partnership, Misalliance shows how America’s fate in Vietnam was written not only on the battlefield but also in Washington’s dealings with its Vietnamese allies.