Miniature Metropolis: Literature in an Age of Photography and Film

در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم، کلان‌شهرهای اروپایی در حال مدرن شدن، تجربه‌ای حسی بر خلاف آنچه که قبلاً وجود داشت، ارائه کردند. شهرها به آزمایشگاه‌هایی تبدیل شدند که از آزمایش‌های زیبایی‌شناختی در رسانه‌های قدیم و جدید حباب می‌کردند، و از این محیط مینیاتورهای کلان‌شهری پدید آمدند - قطعات منثور کوتاهی درباره تجربیات زندگی شهری که برای روزنامه‌های اروپایی نوشته شده بود. کلان شهر مینیاتوریتاریخ و نظریه این دستاورد مهم اما نادرست مدرنیسم ادبی را بررسی می کند.

آندریاس هویسن نشان می دهد که چگونه نویسندگان از بودلر و کافکا تا بنیامین، موزیل و آدورنو این مینیاتور را برای ثبت بازتاب خود از پاریس، بروکسل، پراگ، وین، برلین و لس آنجلس خلق کردند. مینیاتور متروپولیتن با رقابت عکاسی و فیلم به‌عنوان رسانه‌های رقیب، به دنبال به تصویر کشیدن احساس درونی شتاب و فشردگی بود که وجود شهری را تعریف می‌کرد. اما فرم صرفاً از رسانه‌های بصری تقلید نمی‌کرد، بلکه آنها را جذب می‌کرد، ادراکات عینی و ذهنی را در ساختار زبان و متن متراکم می‌کرد و ویژگی زیبایی‌شناختی زبان ادبی را بدون توسل به تصویرسازی بصری تأیید می‌کرد. هویسن استدلال می کند که مینیاتور انتظارات شفافیت، درک آسان و سرگرمی را که روزنامه های کثیرالانتشار به آن وابسته بودند، زیر سوال برد. خوانش‌های ظریف او چشم‌اندازهای وسیعی را به نظریه انتقادی آلمان و تاریخ هنرهای تجسمی باز می‌کند و مینیاتور شهری را به عنوان یکی از معدود شیوه‌های خلاقانه نویسندگی فضایی که توسط مدرنیسم خلق شده است، نشان می‌دهد.

In the late nineteenth and early twentieth centuries, Europe’s modernizing metropolises offered a sensory experience unlike anything that had come before. Cities became laboratories bubbling with aesthetic experimentation in old and new media, and from this milieu emerged metropolitan miniatures—short prose pieces about the experiences of urban life written for European newspapers. Miniature Metropolis explores the history and theory of this significant but misrecognized achievement of literary modernism.

Andreas Huyssen shows how writers from Baudelaire and Kafka to Benjamin, Musil, and Adorno created the miniature to record their reflections of Paris, Brussels, Prague, Vienna, Berlin, and Los Angeles. Contesting photography and film as competing media, the metropolitan miniature sought to capture the visceral feeling of acceleration and compression that defined urban existence. But the form did not merely imitate visual media—it absorbed them, condensing objective and subjective perceptions into the very structure of language and text and asserting the aesthetic specificity of literary language without resort to visual illustration. Huyssen argues that the miniature subverted the expectations of transparency, easy understanding, and entertainment that mass circulation newspapers depended upon. His fine-grained readings open broad vistas into German critical theory and the history of visual arts, revealing the metropolitan miniature to be one of the few genuinely innovative modes of spatialized writing created by modernism.