Mind in action : experience and embodied cognition in pragmatism

این کتاب دو دوگانگی کلیدی را مورد پرسش قرار می‌دهد: دوگانگی ظاهری و واقعی، و دوگانگی درونی و بیرونی. این منجر به مفاهیم تجدید نظر شده در مورد ساختار تجربه و موضوع دانش می شود. دنیای ما به عنوان امکانات عمل تجربه می شود، و دانستن یعنی دانستن چه باید کرد. نتیجه دیگر این است که ذهن به بهترین وجه به عنوان ویژگی تعامل موجودات با محیط خود در نظر گرفته می شود. واحد تحلیل حلقه کنش و ادراک است و مفهوم اصلی مفهوم عادت به عمل است که مبنای مجسم شناخت را به عنوان پیش بینی عمل فراهم می کند. این برای معانی ضمنی غیر زبانی و همچنین برای معانی زبانی صادق است. عادت به کنش یک مفهوم غایت‌شناختی است و بنابراین امکانی را برای تعریف غرض‌ورزی و هنجارگرایی در قالب طبیعت‌گرایی نرم پذیرفته‌شده در کتاب باز می‌کند. ذهن مجسم می شود و این تجسم دیدگاه فیزیکی ما را نسبت به جهان تعیین می کند. اندام های حسی و سایر ابزارها به ما دسترسی ابزاری به جهان می دهند و این دسترسی ماهیت معرفتی دارد. تمایز بین دیدگاه فیزیکی و مفهومی به ما این امکان را می دهد که حقیقت را مطابقت با تناسب عملیاتی تعریف کنیم. با این حال، این حقیقت معرفتی تجسم یافته نشانه ای از ضد واقع گرایی نیست، زیرا اشیاء نظری که به صورت ابزاری قابل دسترسی هستند، دقیقاً همان اشیایی هستند که علم تجربی با آنها سروکار دارد.

The book questions two key dichotomies: that of the apparent and real, and that of the internal and external. This leads to revised notions of the structure of experience and the object of knowledge. Our world is experienced as possibilities of action, and to know is to know what to do. A further consequence is that the mind is best considered as a property of organisms’ interactions with their environment. The unit of analysis is the loop of action and perception, and the central concept is the notion of habit of action, which provides the embodied basis of cognition as the anticipation of action. This holds for non-linguistic tacit meanings as well as for linguistic meanings. Habit of action is a teleological notion and thus opens a possibility for defining intentionality and normativity in terms of the soft naturalism adopted in the book. The mind is embodied, and this embodiment determines our physical perspective on the world. Our sensory organs and other instruments give us instrumental access to the world, and this access is epistemic in character. The distinction between the physical and conceptual viewpoint allows us to define truth as the correspondence with operational fit. This embodied epistemic truth is however not a sign of antirealism, as the instrumentally accessed theoretical objects are precisely those objects that experimental science deals with.