Mimesis in a Cognitive Perspective: Mallarme, Flaubert, and Eminescu

میمسیس یک اصطلاح انتقادی و فلسفی است که به ارسطو باز می گردد. طیف وسیعی از معانی، از جمله تقلید، بازنمایی، تقلید، عمل بیان، و ارائه خود را به همراه دارد. در نقد ادبی مدرن، میمسیس در دو یا سه دهه اخیر مورد توجه مجدد قرار گرفته و دستخوش تفاسیر گسترده شده است. نیکولای بابوتس به مفهوم میمسیس از منظر شناختی نگاه می کند. او دو رشته اصلی را شناسایی می‌کند: رابطه تقلیدی هنر و شعر با جهان، که بر حسب ارجاع به یک واقعیت بیرونی تعریف می‌شود، و اهمیت حافظه در ساخت طرح‌ها یا داستان‌گویی.

Babuts پیشنهاد می‌کند که یک هویت مادی وجود دارد که ما نمی توانیم فراتر از محدودیت های حواس و عقل خود بدانیم و یک هویت نمادین یا رمزگذاری شده است که توسط حافظه پردازش می شود. همه نویسندگان، از جمله مالارمه در شعر باطنی خود، فلوبر در روایت‌های رئالیستی‌اش، و میهای امینسکو، شاعر رومانیایی، در شعرهای عاشقانه‌اش، بر استراتژی‌های تقلیدی برای پیوند این دو هویت تکیه می‌کنند: تصاویر موجود در حافظه با واقعیت بیرونی. همه روایت های خود را مطابق با پویایی حافظه مرتب می کنند. بابوتس این پدیده را با بینش عالی توصیف می کند و نشان می دهد که سنت های جدید چگونه شکل می گیرند.

Mimesis is a critical and philosophical term going back to Aristotle. It carries a wide range of meanings, including imitation, representation, mimicry, the act of expression, and the presentation of self. In modern literary criticism, mimesis has received renewed attention in the last two or three decades and been subject to wide-ranging interpretations. Nicolae Babuts looks at the concept of mimesis from a cognitive perspective. He identifies two main strands: the mimetic relation of art and poetry to the world, defined in terms of reference to an external reality, and the importance of memory in the making of plots or storytelling.

Babuts suggests that there is a material identity we cannot know beyond the limits of our senses and intellect and a symbolic or coded identity that is processed by memory. All writers, including Mallarme in his esoteric poetry, Flaubert in his realist narratives, and Mihai Eminescu, the Romanian poet, in his romantic poems, rely on mimetic strategies to link the two identities: the images in memory to the outside reality. All order their narratives in accordance with the dynamics of memory. Babuts describes this phenomenon with great insight, showing how new traditions are formed.