Millenarianism and Messianism in Early Modern European Culture: Volume III The Millenarian Turn: Millenarian Contexts of Science, Politics, and Everyday Anglo-American Life in the Seventeenth and Eighteenth Centuries

به لطف کار لژیون دانشمندان، انتظارات هزاره ای در بخش بزرگی از جمعیت در انگلستان کرومول به دقت مورد بررسی قرار گرفته است. این باور رایج که انگلستان، با رهبر مسیحایی خود، 1 کرامول، هزاره را بشارت داده است، به خوبی شناخته شده است. شاید تصورات فرهنگی نقش اندیشه های هزاره و مسیحایی در قرن هجدهم کمتر مورد بررسی قرار گرفته باشد. به‌ویژه در دوران باثبات هانوفر - تا انقلاب‌های آمریکا و فرانسه - به نظر می‌رسید که انتظارات هزاره‌ای رایج از جنگ داخلی انگلیس کاهش یافته است. در پایان قرن هجدهم، با جنگ‌های ناپلئونی، دیدگاه‌ها و تفاسیر هزاره‌ای دستخوش رنسانس کوچکی شدند، اما معمولاً تصور می‌شود که دوران پیوریتن که بسیاری بر این باور بودند که پایان نزدیک است، هیچ چیز مانند شور و حرارت نداشت. در پایان قرن هجدهم، داستان «رسمی» می‌گوید، بدبینان مذهبی و خداباوران انگلستان روشن‌اندیش، مانند دیوید هیوم، کار خود را برای مهار چنین رادیکالیسم مذهبی با قلم موی «شوق» بسیار خوب انجام داده بودند. "خوشبختانه، این تفسیر "رسمی" از وقایع دوران اولیه مدرن - که در آن محققان اغلب از نویسندگانی مانند هیوم الگوبرداری می‌کنند و به سادگی زمینه‌ها و انتظارات هزاره‌ای را در عصر عقل نادیده می‌گیرند - دستخوش تغییرات قابل توجهی شده است. تغییر در بیست سال گذشته.

Thanks to the work of legions of scholars, the millenarian expectations within large segments of the population in Cromwellian England have been carefully examined. The widespread belief that England, with its messianic leader 1 Cromwell, heralded the millennium is well known. Less well examined, perhaps, has been the cultural conceptions of the role of millenarian and messianic ideas in the "long" eighteenth century. Especially during the stable Hanoverian era - until the American and French Revolutions - the common­ place millennial expectations of the English Civil War appeared to recede. By the end of the eighteenth century, with the Napoleonic wars, millenarian views and interpretations underwent a minor renaissance but with nothing like the fervor, it is commonly thought, of the Puritan era when so many believed that the end was near. By the end of the eighteenth century, so the "official" story goes, the religious sceptics and deists of Enlightened England such as David Hume had done too well their work of tarring such religious radicalism with the brush of "enthusiasm. " Happily, this "official" interpretation of the events of the early modern period - in which scholars have too often taken their cue from writers such as Hume and simply ignored millenarian contexts and expectations in the Age of Reason - has undergone a marked shift in the past twenty years.