Military R&D after the Cold War: Conversion and Technology Transfer in Eastern and Western Europe

کشورها به دلایل مختلف صنایع دفاعی ایجاد می کنند. مهم‌ترین آنها معمولاً نگرانی در مورد امنیت ملی و تمایل به استقلال تا حد امکان در تأمین تسلیحاتی است که آنها معتقدند به آنها نیاز دارند. اما صنایع دفاعی با اکثر صنایع دیگر متفاوت است. مشتری آنها دولت ها هستند. محصول آنها برای حفاظت از حیاتی ترین منافع دولت در نظر گرفته شده است. اثربخشی این محصولات (به معنای واقعی و نه تجربی) معمولاً در زمان خرید آزمایش نمی شود. اگر و یا زمانی که آزمایش شود، بسیاری از عوامل دیگر (مانند کیفیت رهبری سیاسی و نظامی) وارد معادله می‌شوند و قضاوت در مورد کیفیت تسلیحات و قابل اعتماد بودن وعده‌های سازنده را پیچیده می‌کند. همه این ویژگی ها بخش دفاعی را به یک بخش صنعتی غیرمعمول سیاسی تبدیل می کند. این امر هم در اقتصادهای فرماندهی اتحاد جماهیر شوروی سابق و اقمار آن و هم در اقتصادهای بازار یا مختلط غرب صادق بوده است. در هر دو مورد، اگر کمی بیش از حد به طور کلی صحبت کنیم، بخش دفاع به ویژه از ممتاز بوده و به ویژه در برابر فراز و نشیب های معمول اقتصادی محافظت شده است. در هر دو مورد نیز، مرکزیت آن بر منافع حیاتی دولت، درجه غیرمعمولی از دسترسی و حمایت سیاسی به آن بخشیده است.

Countries establish defence industries for various reasons. Chief among these are usually a concern with national security, and a desire to be as independent as possible in the supply of the armaments which they believe they need. But defence industries are different from most other industries. Their customer is governments. Their product is intended to safeguard the most vital interests of the state. The effectiveness of these products (in the real, rather than the experimental sense) is not normally tested at the time of purchase. If, or when, it is tested, many other factors (such as the quality of political and military leadership) enter into the equation, so complicating judgments about the quality of the armaments, and about the reliability of the promises made by the manufacturers. All of these features make the defence sector an unusually political industrial sector. This has been true in both the command economies of the former Soviet Union and its satellites, and in the market or mixed economies of the west. In both cases, to speak only a little over-generally, the defence sector has been particularly privileged and particularly protected from the usual economic vicissitudes. In both cases, too, its centrality to the perceived vital interests of the state has given it an unusual degree of political access and support.