Microgravity and Vision Impairments in Astronauts

ماموریت‌های اخیر در ایستگاه فضایی بین‌المللی پیامدهای فیزیولوژیکی پروازهای فضایی طولانی مدت را که قبلاً گزارش نشده بود، به‌ویژه در بینایی نشان داده‌اند، و در این خلاصه، دکتر سیدهاوس نظریه‌های موجود در مورد علت این انحطاط و مدت زمان ماندگاری آن را بررسی می‌کند. شایان ذکر است، 60 درصد از خدمه‌های طولانی‌مدت تخریب ذهنی در بینایی را گزارش کرده‌اند، که نشانه‌ای واضح است که قبل از شروع فضانوردان در مأموریت‌های فضایی طولانی‌مدت، مطالعات بیشتری ضروری است. کاهش حدت بینایی نزدیک در 46٪ از خدمه ISS/Mir گزارش شد که منجر به تغییر تا 2 دیوپتر در اصلاح انکساری آنها شد. این احتمال وجود دارد که تغییرات چشمی از اولین روزهای پرواز فضایی وجود داشته باشد، اما به دلایل دیگری نسبت داده شده است. این رویکرد به موضوع و همچنین سایر فرضیه ها همگی به طور کامل ارائه شده اند تا شالوده وسیعی از دانش موجود در مورد موضوع را ارائه دهند. تغییرات در زمان های مختلف در طول یک ماموریت با درجات مختلف تخریب بصری رخ داده است. برخی از موارد در بازگشت به زمین برطرف شد، اما چندین خدمه حدت بینایی قبل از پرواز را به دست نیاوردند، که نشان می‌دهد آسیب ممکن است دائمی باشد. یکی از توضیحات این سندرم به تغییر دوربینی به دلیل افزایش سن نسبت داده شده است، اما تکنیک های آنالیز داخلی، از جمله ارزیابی حدت بینایی، تصویربرداری شبکیه و معاینه اولتراسوند چشم، منجر به پذیرش سندرم گسترده تر شده است. علاوه بر تغییرات بینایی، مطالعات مسطح شدن کره زمین، تورم دیسک بینایی (پاپیلودم)، چین‌های مشیمیه در شبکیه، تورم غلاف عصب بینایی و نقص میدان بینایی را گزارش کرده‌اند. به طور گسترده این فرضیه وجود دارد که این طیف از علائم ممکن است با افزایش فشار داخل جمجمه (ICP) توضیح داده شود. تعیین منشأ این مشکل پزشکی، نظارت بر وقوع آن و رفع علائم برای ماموریت‌های فضایی بلندمدت آینده یک چالش کلیدی برای پزشکی فضایی است. با این کتاب، خوانندگان یک نقطه ورودی برای درک دامنه کامل مشکل و ریشه های احتمالی آن دارند.

Recent missions on board the International Space Station have revealed previously unreported physiological consequences of long duration space flight, particularly in eyesight, and in this Brief Dr. Seedhouse reviews the existing theories on what causes this degeneration and how long it will last. Notably, 60% of long-duration crews have reported subjective degradation in vision, a clear indication that further study is necessary before astronauts embark on even longer-term space missions. Decreased near-visual acuity was reported in 46% of ISS/Mir crewmembers, resulting in a change of up to 2 dioptres in their refractive correction. It is possible that ophthalmic changes have been present since the first days of spaceflight, but had been attributed to other causes; this approach to the issue as well as other hypotheses are all presented in full to give a broad foundation of the existing knowledge on the topic. The changes have occurred at various times during a mission with varying degrees of visual degradation. Some cases resolved on return to Earth, but several crewmembers have not regained pre-flight visual acuity, indicating the damage may be permanent. One explanation of the syndrome has been attributed to hyperopic shift due to aging, but onboard analysis techniques, including visual acuity assessments, retinal imagery, and ultrasound examination of the eye, has led to the acceptance of a wider syndrome. In addition to vision changes, studies have reported flattening of the globe, swelling of the optic disc (papilledema), choroidal folds in the retina, swelling of the optic nerve sheath, and visual field defects. It is widely hypothesized that this spectrum of symptoms may be explained by an elevation of intracranial pressure (ICP). Establishing the provenance of this medical problem, monitoring its occurrence and resolving the symptoms for future long term space missions is a key challenge for space medicine. With this book, readers have an entry point for understanding the full scope of the problem and its possible origins.