Microbial and Enzymatic Degradation of Wood and Wood Components

بحران نفت در دهه 1970 توجه را به سمت استفاده از منابع تجدیدپذیر و به ویژه لیگنوسلولوزها معطوف کرد. دهه 1970 همچنین دوره مهد بیوتکنولوژی بود و سال هایی که استفاده بیوتکنیکی از ضایعات لیگنوسلولزی حاصل از کشاورزی و جنگلداری در اولویت قرار گرفت. این یک نتیجه گیری منطقی بود زیرا یکی از مهمترین واکنش های بیولوژیکی طبیعت تبدیل چوب و سایر مواد لیگنوسلولزی به دی اکسید کربن، آب و مواد هیومیک است. با این حال، در حالی که بیوتکنولوژی در زمینه های دیگر مانند پزشکی و داروسازی به تولید محصولات گران قیمت در مقیاس کوچک مربوط می شود، استفاده بیوتکنیکی و تبدیل سلولزی لیگنو به معنای تولید محصولات ارزان قیمت در مقیاس بزرگ است. بنابراین استفاده بیوتکنیکی از مواد لیگنوسلولزی کار بسیار دشواری است و استفاده تجاری از این فناوری به آن سرعتی که انتظار می رفت پیشرفت نکرده است. یکی از دلایل این امر فقدان دانش اولیه در مورد مکانیسم های آنزیمی دخیل در تخریب و تبدیل چوب، سایر لیگنوسلولوزها و اجزای جداگانه آنها بود. همچنین خطرات مرتبط با شروع یک توسعه فنی قبل از در دسترس قرار گرفتن یک پلت فرم پایدار از دانش وجود دارد. بنابراین، بسیاری از پروژه‌هایی که با شور و شوق شروع شده‌اند، با کاهش علاقه مواجه شده‌اند. همچنین این واقعیت که بحران نفت در آن زمان یک بحران واقعی نبود، در این ناکام ماندن علاقه مؤثر است. در حال حاضر، هیچ کس پیش‌بینی نمی‌کند که مصرف سریع منابع نفتی و تولید سوخت از لیگنوسلولوزها دیگر اولویت بالایی ندارد.

The oil crisis during the 1970s turned interest towards the utilization of renewable resources and towards lignocellulosics in particular. The 1970s were also the cradle period of biotechnology, and the years when biotechnical utilization of lignocellulosic waste from agriculture and forestry gained priori­ ty. This was a logical conclusion since one of nature's most important biologi­ cal reactions is the conversion of wood and other lignocellulosic materials to carbon dioxide, water and humic substances. However, while biotechnology in other areas like medicine and pharmacology concerned production of expen­ sive products on a small scale, biotechnical utilization and conversion of ligno­ cellulosics meant production of inexpensive products on a large scale. Biotechnical utilization of lignocellulosic materials is therefore a very difficult task, and the commercial utilization of this technology has not progressed as rapidly as one would have desired. One reason for this was the lack of basic knowledge of enzyme mechanisms involved in the degradation and conversion of wood, other lignocellulosics and their individual components. There are also risks associated with initiating a technical development before a stable platform of knowledge is available. Several of the projects started with en­ thusiasm have therefore suffered some loss of interest. Also contributing to this failing interest is the fact that the oil crisis at the time was not a real one. At present, nobody predicts a rapid exhaustion of the oil resources and fuel production from lignocellulosics is no longer a high priority.