Mick Jagger

موفقیت‌آمیز عالی که به نظر می‌رسد دستاوردهای عظیم او هیچ معنایی ندارد. . .

یک برون گرا برتر که احتیاط را ترجیح می دهد. . .

یک خودخواه برتر که دوست ندارد درباره خودش صحبت کند. . .

فیلیپ نورمن با مطالعات قطعی خود در مورد بیتلز، رولینگ استونز، التون جان، بادی هالی و جان لنون - افسانه هایی که جهان فکر می کرد آنها را می شناسد، اما به سراغشان آمد، مدت هاست که بالاتر از دیگر زندگی نامه نویسان راک قرار گرفته است. زندگی بی‌سابقه‌ای را از طریق دقت در تحقیقات نورمن، گستردگی دانش فرهنگی او، و درخشش نوشته‌هایش.

اکنون نورمن به نمادی از سنگ تبدیل می شود که بدنام ترین و در عین حال مرموزترین آنهاست. در طول پنج دهه حضور در گروه رولینگ استونز، میک جگر به‌عنوان یک فوق‌ستاره متکبر و خودشیفته شناخته می‌شود، که اشتهای جنسی و رفتارهای سرسختانه‌اش با زنان رقیب کازانووا است و مصرف بی‌دیده‌اش مواد مخدر معروف‌ترین رسوایی تاریخ راک را رقم زد. اکنون پدربزرگ نزدیک به هفتاد سالگی و شوالیه بریتانیایی قلمرو، هنوز با ذکر نام خود هیجان ایجاد می کند. همچنان الگوی هر خواننده جوانی راک است که روی صحنه می رود.

نورمن جگر را شخصیتی بسیار پیچیده‌تر از فریبنده سرد اسطوره نشان می‌دهد: انسان، آسیب‌پذیر، اغلب تأثیرگذار، گاهی اوقات دوست‌داشتنی. در نهایت داستان واقعی این است که چگونه مدیر اول درخشان استونز، اندرو اولدهام، یک دانشجوی خجالتی اقتصاد به نام مایک جگر را به یک دجال مدرن تبدیل کرد... از محاکمه نمایشی شرورانه و زندانی شدن جگر به اتهامات جزئی مواد مخدر در سال 1967... شاهکار قابل توجه او در کنسرت هاید پارک استونز و باعث شد ربع میلیون نفر سکوت کنند و به شعر گوش دهند... نقش قهرمانانه منتشر نشده او در جشنواره آلتامونت که دهه شصت آفتابی را به پایان وحشتناکی رساند. زنان زیبا از کریسی شریمپتون گرفته تا جری هال، که او بر روی آنها بستری بوده اما همیشه بر آنها تسلط نداشته است... همکاری پایدار اما همیشه پرمشغله با "دوقلوی گلیمر" او، کیت ریچاردز.

در حالی که در مورد برخی از جنبه‌های سر میک بازیگوش است، نورمن به او اعتبار دیرینه‌ای را به‌عنوان ترانه‌سرا می‌دهد که \"Sympathy for the Devil\" یکی از معدود تک‌آهنگ‌های پاپ واقعا حماسی است و به عنوان یک نوازنده سازدهنی. برای قرار گرفتن در میان استادان بزرگ بلوز که الهام بخش استونز بودند، قبل از اینکه پول دلیل وجودی آنها شود، مناسب است.

میک جگر، بیش از هر چیز، هوش مشتاق و محاسبه‌کننده‌ای را بررسی می‌کند که استونز را به‌عنوان «بزرگ‌ترین گروه راک اند رول جهان» برای نیمی از پایه‌هایشان نگه داشته است. یک قرن.

A supreme achiever to whom his colossal achievements seem to mean nothing . . .

A supreme extrovert who prefers discretion . . .

A supreme egotist who dislikes talking about himself . . .

Philip Norman has long towered above other rock biographers with his definitive studies of the Beatles, the Rolling Stones, Elton John, Buddy Holly, and John Lennon—legends whom the world thought it knew, but who came to life as never before through the meticulousness of Norman's research, the sweep of his cultural knowledge, and the brilliance of his writing.

Now Norman turns to a rock icon who is the most notorious yet enigmatic of them all. Throughout five decades of fronting the Rolling Stones, Mick Jagger has been seen as the ultimate arrogant, narcissistic superstar, whose sexual appetite and cavalier treatment of women rival Casanova's and whose supposed reckless drug use touched off the most famous scandal in rock history. Now a grandfather nearing seventy and a British knight of the realm, he still creates excitement at the mere mention of his name; still remains the model for every young rock singer who ever takes the stage.

Norman shows Jagger to be a character far more complex than the cold archseducer of myth: human, vulnerable, often impressive, sometimes endearing. Here at last is the real story of how the Stones' brilliant first manager, Andrew Oldham, transformed a shy economics student named Mike Jagger into a modern Antichrist...of Jagger's vicious show trial and imprisonment on minuscule drug charges in 1967...his remarkable feat at the Stones' Hyde Park concert in making a quarter of a million people keep quiet and listen to poetry...his unpublicized heroic role at the Altamont festival that brought the sunny sixties to a horrific end...the cavalcade of beautiful women from Chrissie Shrimpton to Jerry Hall, whom he has bedded but not always dominated...the enduring but ever-fraught partnership with his "Glimmer Twin," Keith Richards.

While playful about some aspects of Sir Mick, Norman gives him long overdue credit as a songwriter, whose "Sympathy for the Devil" is one of the few truly epic pop singles, and as a harmonica player fit to rank among the great blues masters who inspired the Stones before money became their raison d'etre.

Mick Jagger, above all, explores the keen and calculating intelligence that has kept the Stones on their plinth as "the world's greatest rock 'n' roll band" for half a century.