Michelangelo da Caravaggio

پس از اقامت در میلان برای شاگردی، میکل آنژ دا کاراواجو در سال 1592 وارد رم شد. او در آنجا شروع به نقاشی با رئالیسم و ​​تحلیل روان‌شناختی نشسته‌ها کرد. کاراواجو در نقاشی خود به همان اندازه که در زندگی وحشی خود خوش اخلاق بود. همانطور که او همچنین به سفارشات معتبر کلیسا پاسخ می داد، سبک نمایشی و واقع گرایی او غیرقابل قبول تلقی می شد. کیاروسکورو خیلی قبل از اینکه روی صحنه بیاید وجود داشت، اما این کاراواجو بود که تکنیک را قطعی کرد، سایه ها را تاریک کرد و سوژه را در یک محور نوری کورکننده تغییر داد. تأثیر او بسیار زیاد بود، اولاً از طریق کسانی که کم و بیش مستقیماً شاگردان او بودند. کاراواجو که در طول زندگی خود مشهور بود، تأثیر زیادی بر هنر باروک گذاشت. مکتب‌های جنوا و ناپل از او درس می‌گرفتند و جنبش بزرگ نقاشی اسپانیایی در قرن هفدهم با این مکاتب مرتبط بود. در نسل های بعدی بهترین نقاشان وقفی بین درس های کاراواجو و کاراچی در نوسان بودند.

After staying in Milan for his apprenticeship, Michelangelo da Caravaggio arrived in Rome in 1592. There he started to paint with both realism and psychological analysis of the sitters. Caravaggio was as temperamental in his painting as in his wild life. As he also responded to prestigious Church commissions, his dramatic style and his realism were seen as unacceptable. Chiaroscuro had existed well before he came on the scene, but it was Caravaggio who made the technique definitive, darkening the shadows and transfixing the subject in a blinding shaft of light. His influence was immense, firstly through those who were more or less directly his disciples. Famous during his lifetime, Caravaggio had a great influence upon Baroque art. The Genoese and Neapolitan Schools derived lessons from him, and the great movement of Spanish painting in the seventeenth century was connected with these schools. In the following generations the best endowed painters oscillated between the lessons of Caravaggio and the Carracci.