Michael Haneke: The Intermedial Void

دو هدف اصلی این مطالعه جاه طلبانه ارائه چارچوب جدیدی برای تفسیر فیلم های میشائیل هانکه، از جمله بازی های خنده دار، Caché و موارد دیگر است. و نشان دهد که چگونه می توان از مفهوم واسطه گری برای گسترش امکانات مطالعات فیلم و رسانه استفاده کرد و این دو را بیشتر به هم پیوند داد. کریستوفر رو استدلال می کند که رویه هانکه در معرفی رسانه های غیرفیلمی در فیلم هایش صرفاً جنبه ای از علاقه او به اشباع بیش از حد جامعه در اشکال مختلف رسانه نیست. در عوض، استفاده از ویدئو، تلویزیون، عکاسی، صدای ادبی و سایر رسانه‌ها باید به عنوان شیوه‌های بیانی که اساساً با خود رسانه فیلم مخالف است، درک شود. «خلأ میانی» محصول قیاس‌ناپذیری مطلق این اشکال رسانه‌ای به‌عنوان پدیده‌های ادراکی و عاطفی است. تحلیل دقیق فیلم‌های خاص نشان می‌دهد که چگونه رابطه آن‌ها با رسانه‌های غیرسینمایی ماهیت تصویر فیلم و تماشاگر فیلم را تغییر می‌دهد.

The two primary goals of this ambitious study are to provide a new framework in which to interpret the films of Michael Haneke, including Funny Games, Caché, and others, and to show how the concept of intermediality can be used to expand the possibilities of film and media studies, tying the two more closely together. Christopher Rowe argues that Haneke’s practice of introducing nonfilmic media into his films is not simply an aspect of his interest in society’s oversaturation in various forms of media. Instead, the use of video, television, photography, literary voice, and other media must be understood as modes of expression that fundamentally oppose the film medium itself. The “intermedial void” is a product of the absolute incommensurability of these media forms as perceptual and affective phenomena. Close analysis of specific films shows how their relationship to noncinematic media transforms the nature of the film image, and of film spectatorship.