Miami Vice

ممکن است هیچ تصویر نمادین‌تری از تلویزیون شبکه اواسط دهه 1980 وجود نداشته باشد تا اینکه سانی کروکت و ریکاردو تابز با سرعت از بلوار Biscayne در فراری مشکی براق کروکت در Miami Vice پایین می‌روند. Miami Vice با بودجه بی‌سابقه 1.3 میلیون دلاری خود برای هر قسمت و تهیه‌کننده اجرایی مایکل مان در راس آن، ارزش‌های تولید فیلم بلند را به بهترین زمان رساند و درام پلیسی تلویزیون را دوباره تعریف کرد. استیون سندرز، نویسنده «معاون در میامی» استدلال می‌کند که مضامین، روایت‌ها، تحقق بصری و طراحی صدا استاندارد جدیدی از تلویزیون جنایی را ایجاد کرد که ریشه در فیلم‌های نوآر کلاسیک و نئو نوآر دارد.

در فصل 1 سندرز پیشینه اجتماعی، سیاسی و فرهنگی را توصیف می کند که باعث شد آنتونی یرکوویچ، خالق Miami Vice و Mann از میامی و سواحل آن نه تنها به عنوان پس زمینه استفاده کنند. اما به عنوان یک شخصیت در نوع خود. سندرز در کنار جنبه‌های بصری نمایش، مضامینی از ابهام، بیگانگی، هویت شخصی و کنایه‌ای را شناسایی می‌کند که سبک متمایز «TV noir» Miami Vice را تعریف کرد. در فصل 2، سندرز چهار اپیزود کلیدی را برای بررسی مضامین اگزیستانسیالیستی و پست مدرن که در خطوط داستانی و سبک بصری آنها یافت می شود، مورد بحث قرار می دهد. در فصل 3، سندرز با اشاره به اپیزودهایی که نشان‌دهنده توجه سریال به فساد سیاسی و دسیسه‌های جنگ با مواد مخدر است، مسائل مربوط به اصالت، رستگاری و سیاست را در Miami Vice بررسی می‌کند. در فصل آخر، سندرز توضیح بدیعی در مورد اینکه چرا Miami Vice برای محققان فیلم و ویدئو اهمیت دارد، ارائه می‌دهد.

جذابیت بصری و موسیقایی، طنین فرهنگی و موضوعی Miami Vice آن را جذاب کرده است. سرگرمی در زمان خودش؛ سندرز ثابت می کند که کاوش در مسائل اجتماعی، اخلاقی، سیاسی و فلسفی آن را ارزش تماشای بیست و پنج سال بعد می کند. طرفداران برنامه و محققان تاریخ تلویزیون و فرهنگ عامه آمریکا از این نگاه روشنگر به Miami Vice قدردانی خواهند کرد.

There may be no more iconic image of mid-1980s network television than Sonny Crockett and Ricardo Tubbs speeding down Biscayne Boulevard in Crockett's sleek black Ferrari on Miami Vice. With its unprecedented $1.3 million-per-episode budget and executive producer Michael Mann at the helm, Miami Vice brought feature film production values to prime time and redefined the television police drama. In Miami Vice author Steven Sanders argues that the show's themes, narratives, visual realization, and sound design created a new standard of crime television that has its roots in classic film noir and neo-noir.

In chapter 1 Sanders describes the social, political, and cultural background that led Anthony Yerkovich, creator of Miami Vice, and Mann to use Miami and its beaches not merely as a backdrop but as a character in its own right. Along with the show's visual aspects, Sanders identifies themes of ambiguity, alienation, personal identity, and irony that came to define the distinctive "TV noir" style of Miami Vice. In chapter 2, Sanders discusses four key episodes to examine the existentialist and postmodern themes that can be found in their story lines and visual style. In chapter 3, Sanders considers questions of authenticity, redemption, and politics in Miami Vice, with reference to episodes that demonstrate the show's attention to the political corruption and intrigue surrounding the war on drugs. In the final chapter, Sanders offers a novel explanation of why Miami Vice matters to film and video scholars.

Miami Vice's visual and musical appeal, cultural resonance, and topicality made it absorbing entertainment in its own day; Sanders proves that its exploration of social, moral, political, and philosophical issues make it worth watching twenty-five years later. Fans of the show and scholars of television history and American popular culture will appreciate this illuminating look at Miami Vice.