Metaphor and Cognition: An Interactionist Approach

بسیاری از استعاره ها فراتر از پیشگویی شباهت های موجود بین دو شی هستند -- آنها شباهت ها را ایجاد می کنند. چنین استعاره‌هایی که در بیشتر تحقیقات علوم شناختی به صندلی عقب منتقل شده‌اند، کانون توجه در این مطالعه هستند، که به ایجاد شباهت در چارچوب تعاملی شناختی می‌پردازد. با شروع از دیدگاه‌های سازنده‌گرایانه نلسون گودمن و ژان پیاژه، این چارچوب پارادوکس ظاهری را در تعامل‌گرایی حل می‌کند: چگونه واقعیت می‌تواند هستی‌شناسی و ساختاری مستقل از ذهن نداشته باشد، اما همچنان بتواند جهان‌های ممکنی را که یک عامل شناختی می‌تواند در آن ایجاد کند، محدود کند؟
یک نظریه جامع از استعاره در این چارچوب ارائه شده است که توضیح می‌دهد چگونه استعاره‌ها می‌توانند شباهت‌هایی ایجاد کنند و چرا چنین استعاره‌هایی دارایی ارزشمندی برای شناخت هستند. سپس این چارچوب برای مسائل مربوط به استدلال قیاسی، استقراء، و مدل‌سازی محاسباتی استعاره‌های خلاق اعمال می‌شود.

Many metaphors go beyond pionting to the existing similarities between two objects -- they create the similarities. Such metaphors, which have been relegated to the back seat in most of the cognitive science research, are the focus of attention in this study, which addresses the creation of similarity within an elaborately laid out interactive framework of cognition. Starting from the constructivist views of Nelson Goodman and Jean Piaget, this framework resolves an apparent paradox in interactionism: how can reality not have a mind-independent ontology and structure, but still manage to constrain the possible worlds a cognitive agent can create in it?
A comprehensive theory of metaphor is proposed in this framework that explains how metaphors can create similarities, and why such metaphors are an invaluable asset to cognition. The framework is then applied to related issues of analogical reasoning, induction, and computational modeling of creative metaphors.