Metaphern der ‚Kur‘: Eine qualitative Studie zum psychotherapeutischen Prozeß

\"شناخت ما در درهم تنیدگی بنیادی ما حرکت می‌کند، و یک اجازه‌ی اصلی به خود را نمی‌توان "اختراع" کرد، نمی‌توان آن را با هیچ روش "ایمن" تطبیق داد. سیرالا (1% 1، ص 72) تقریباً همه چیزهایی که ما به عنوان روان درمانگر در مورد بیماران خود می گوییم، نحوه برقراری ارتباط در نظریه خود، نحوه توصیف اعمال خود، نحوه صحبت با بیماران و ارائه "درمان" به آنها انبوهی از استعاره ها را فراگرفته است که معمولاً دیگر حتی متوجه آنها نمی شویم. حتی اینکه درمان یک "درمان" است، باید با تلاش به عنوان یک استعاره توجه کنیم، زیرا البته درمان نیست. درمان کار، کار رویایی، کار ذهنی، کار عزاداری، کار رابطه، کار عاطفی است. این باید در خدمت یافتن حقیقت، روشن کردن تاریکی و افتضاح، تصحیح تحریف‌های انتقال‌های ما، پس گرفتن فرافکنی‌ها، از بین بردن آسیب‌ها، آگاه ساختن ناخودآگاه باشد. متعهد به اخلاق سختگیرانه چرا وقتی فروید به معنای درمان روانکاوانه بود، فقط از درمان صحبت کرد؟ آیا او باید علاقه مند بود که مرزهای بین جدی بودن کار درمانی و اشتباهات یک درمان را از بین ببرد؟ آیا او می توانست به این فکر کند که دیگر نباید تقابل بین بازیگوشی و خودافشایی بی رحمانه را اینقدر جدی بگیرد؟ او را که فقط از روی تصاویر سبز مایل به خاکستری می شناسیم که به او هشدار می دهد و به دقت نگاه می کند، صورتش با ریشی خاکستری یخی قاب شده است؟ چه می شد اگر استعاره هم اسباب بازی و هم ابزار او بود؟ نویسندگان همیشه چیز دیگری می دانستند و از حقایقی صحبت می کردند که نمی توان آنها را از نظر علمی به دست آورد، اما در بهترین حالت فقط می توانست تأیید شود.

"Unser Erkennen bewegt sich innerhalb unseres grund­ sätzlichen Verstricktseins, und ein ursprüngliches Sich­ Ansprechen-Lassen läßt sich nicht ,patentieren', läßt sich in keiner Methode ,safe' unterbringen". Siirala (1%1, S. 72) Nahezu alles, was wir als Psychotherapeuten über unsere Patienten sagen, wie wir uns in unserer Theorie verständigen, wie wir unser eigenes Tun beschreiben, wie wir mit unseren Patienten sprechen und ihnen "Therapie" erklären, ist durchzogen von einer Fülle von Metaphern, die wir meist gar nicht mehr bemerken. Selbst daß die Therapie eine "Kur" sei, müssen wir mit Aufwand als Metapher bemerken, denn sie ist natürlich keine Kur. Therapie ist Arbeit, Traumarbeit, Denkarbeit, Trauerarbeit, Beziehungsarbeit, Gefühlsarbeit. Sie soll der Wahrheitsfindung dienen, der Aufklärung des Dunklen und Abgründigen, die Verzerrungen unserer Übertragungen korrigieren, die Projektionen zu­ rücknehmen, Schäden beseitigen, das Unbewußte bewußt machen. Ein strenges Ethos verpflichtet. Warum nur sprach Freud von Kur, wenn er die psychoanalytische Behandlung meinte? Sollte ihm daran gelegen gewesen sein, die Grenzen zwischen dem Ernst der therapeutischen Arbeiten und den Mesalliancen einer Kur zu verwischen? Könnte ihm vorgeschwebt haben, den Gegensatz zwischen dem Spielerischen und der rücksichtslosen Selbstenthüllug nicht mehr so ernst zu nehmen? Ihm, den wir doch immer nur von graugrünlichen Bildern mahnend und eindringlich blickend, das Gesicht mit eisgrauem Bart umrahmt, kennen? Und wenn die Metapher sein Spielzeug und zugleich Werkzeug gewesen wäre? Die Literaten haben es schon immer anders gewußt und von Wahrheiten gesprochen, die wissenschaftlich nicht zu haben, sondern so bestenfalls nur zu bestätigen waren.