Merleau-Ponty: une ontologie de l’imaginaire

موضوع این مطالعه، برداشت مرلوپونتین از امر خیالی و راهی است که در آن به بازاندیشی ریشه ای واقعیت در کلیت آن و در نهایت به تحمیل هستی شناسی می انجامد که تخیلی اصل آن است. ، "نهاد هستی".

تخیلی مفهومی کلیدی در فلسفه مرلوپونتی است، در شرایطی برابر با ادراک، که به نظر می‌رسد وجه جدایی ناپذیر آن، بخش اصلی ابهام است. از آنجایی که مرلوپونتی در درجه اول به توانایی تخیلی برای رقابت با ادراک شده یا حتی پیشی گرفتن از آن علاقه مند است، با اشاره به پیشینه مشترکی که او آن را «اسطوره ای» و «اونیریک» توصیف می کند، نشان می دهد که بین آن ها همگنی وجود دارد. بنابراین بازتاب مرلوپونتین تعریفی بدیع و انقلابی از امر خیالی را به عنوان دارای گوشت واقعی و به مثابه مکانی برای حضور ده برابری خود اشیا ایجاد می کند. سپس نیاز به گسترش مفهوم واقعیت با شناخت بُعد خیالی و «بافت» واقعی دنبال می شود. بنابراین سؤالی مطرح می‌شود که یکی از محورهای اصلی تأمل مرلوپونتین را تشکیل می‌دهد: هنوز چه اصالتی را می‌توان در وجودی نهادینه کرد که ماهیت آن به رؤیاها و کمدی‌ها مربوط می‌شود، و زمانی که حتی وجود اشیا و افراد در آن است. به هیچ وجه به خودی خود، بلکه فراگیر بودن سایه ها و بازتاب ها؟ یکی از آموزه های قابل توجه مرلوپونتی این است که چگونه "تخیل می تواند تخیل را نجات دهد".

این مطالعه بر تصور مرلوپونتی از امر خیالی تمرکز دارد و قصد دارد نشان دهد که چگونه فلسفه او منجر به بازاندیشی اساسی در کل واقعیت می شود و در نهایت، برای ایجاد یک هستی شناسی که اصل آن تخیلی است که مرلوپونتی نیز آن را به عنوان «نهاد هستی» تعریف می کند.

خیالی یک مفهوم کلیدی در فلسفه مرلوپونتی است، همتراز با ادراک، از آنجایی که ثابت می شود اولی سمت معکوس دومی است، بخش مبهم اصلی آن. مرلوپونتی که در درجه اول به ظرفیت تخیلی برای رقابت با ادراک شده علاقه مند است - در واقع برای پیشی گرفتن از آنها - نشان می دهد که آنها همگن هستند و منشأ مشترکی دارند که او آن را "اسطوره ای" و "رویایی" توصیف می کند. بنابراین، مرلوپونتی، به شیوه‌ای بدیع و انقلابی، امر خیالی را دارای گوشتی اصیل و افزایش ده برابری خود چیزها می‌داند. نتیجه این است که ما باید با شناخت بُعد خیالی و «بافت» واقعیت، مفهوم واقعیت را بزرگ کنیم. این پرسشی را مطرح می‌کند که یکی از راه‌های اصلی در اندیشه مرلوپونتی است: وقتی ماهیت هستی با رؤیاها و کمدی‌ها شریک می‌شود و وجود اشیا و اشخاص حداقل نیست، هنوز چه نوع اصالتی را می‌توان برقرار کرد. en-soi، اما، در عوض، همه جا سایه ها و بازتاب ها؟ یکی از برجسته‌ترین آموزه‌های مرلوپونتی روشی را تعریف می‌کند که چگونه «تخیل می‌تواند از تخیل نجات دهد»

Cette étude a pour objet la conception merleau-pontyenne de l’imaginaire et la manière dont elle conduit � repenser radicalement le réel dans sa totalité et, finalement, � imposer une ontologie dont l’imaginaire est le principe même, « l’institution de l’Etre ».

L’imaginaire est une notion clef de la philosophie de Merleau-Ponty, � part égale avec la perception dont il se révèle être l’envers indissociable, la part d’ambiguïté originaire. Parce qu’il s’intéresse d’abord � la capacité que l’imaginaire détient de concurrencer voire de dépasser le perçu, Merleau-Ponty montre qu’il y a entre eux une homogénéité renvoyant � un fond commun qu’il qualifie de « mythique » et d’« onirique ». La réflexion merleau-pontyenne élabore ainsi une définition originale et révolutionnaire de l’imaginaire comme possédant une véritable chair et comme lieu de présence décuplée des choses mêmes. S’ensuit alors la nécessité d’élargir la notion de réalité en reconnaissant la dimension et la « texture » imaginaires du réel. Ainsi apparaît une question qui constitue l’un des principaux axes directeurs de la réflexion merleau-pontyenne : quelle authenticité peut-elle encore être instituée au sein d’une existence dont la nature est apparentée � celle des songes et de la comédie, et lors même que l’être des choses et des personnes n’est aucunement l’en-soi, mais, bien plutôt, l’ubiquité des ombres et des reflets ? L’un des enseignements remarquables que nous transmet Merleau-Ponty définit ainsi la manière dont « l’imagination peut sauver de l’imagination ».

This study focuses upon Merleau-Ponty’s conception of the imaginary and intends to show how his philosophy leads to radically rethink the whole reality and, eventually, to establish an ontology whose very principle is the imaginary that Merleau-Ponty also defines as “the institution of the Being”.

The imaginary is a key notion in Merleau-Ponty’s philosophy, on a par with perception, since the former proves to be the reverse side of the latter, its original ambiguous part. Merleau-Ponty being primarily interested in the capacity of the imaginary to compete with - indeed to surpass - the perceived, he shows that they are homogenous and share a common origin that he describes as “mythical” and “dreamlike”. Thus, in an original and revolutionary way, Merleau-Ponty defines the imaginary as having a genuine flesh and as bringing tenfold increased presence of the things themselves. It follows that we have to enlarge the notion of reality by recognizing the imaginary dimension and “texture” of the Real. This raises a question which is one of the main avenues in Merleau-Ponty’s thought: what kind of authenticity can still be instituted when the nature of existence partakes of that of dreams and comedy and when the being of things and persons is not in the least the en-soi, but, instead, the ubiquity of shadows and reflections? One of Merleau-Ponty’s most remarkable teachings defines the way how “imagination can save from imagination”