Mental Retardation in the Year 2000

وقتی به پیشرفت‌ها در زمینه عقب‌ماندگی ذهنی در 30 سال گذشته نگاه می‌کنید، تصور اینکه تغییر بیشتر اجتناب‌ناپذیر است دشوار است. با این حال، من به زمانی فکر می کنم که در اوایل دوران ریاست جمهوری خود، پرزیدنت کندی باهوش ترین دانشمندان، محققان، پزشکان و مربیان را گرد هم آورد تا برنامه ای جامع برای کشور ایجاد کنند تا به طور موثر از افراد مراقبت، معالجه، آموزش و خانه داری کنند. عقب ماندگی ذهنی. در اوایل دهه 1960، درخواست برای تحقیقات جدید در مورد علل و بهبود عقب ماندگی ذهنی، توسعه برنامه‌های مبتنی بر جامعه، و توسعه مراقبت از خانواده برای آموزش مناسب، آموزش حرفه‌ای و مشاغل انقلابی تلقی شد. اما در طول 30 سال از آن زمان، بارها و بارها شاهد بوده ایم که این افراد دارای عقب ماندگی ذهنی هستند که پیشتاز بوده اند. هنگامی که مدارس به روی آنها گشوده شد، آنها بیش از هر کسی که فکرش را می کرد آموختند. هنگامی که آموزش های حرفه ای ارائه شد، آنها مهارت هایی را آموختند که منجر به شغل شد. هنگامی که کار در دسترس قرار گرفت، ثابت کردند که کارگران ثابت خوبی هستند که پول به دست می آورند و مالیات می دهند. وقتی زمین‌های بازی از طریق برنامه‌هایی مانند المپیک ویژه در اختیار آنها قرار گرفت، به دنیا نشان دادند که می‌توانند تمرین کنند، رقابت کنند و در ورزش‌های المپیک پیروز شوند. وقتی جوامع از آنها استقبال کردند، همسایگان ما شدند. آنها حق بازی در هر زمینی، تحصیل در هر مدرسه، داشتن شغلی با درآمد و همسایه بودن را به دست آورده اند.

When you look at the advances in the field of mental retardation over the past 30 years, it is hard to imagine that more change is inevitable. Yet, I think back to the time when, early in his presidency, President Kennedy called together the brightest scientists, researchers, doctors, and educators to develop a comprehensive plan for the nation to effectively care for, treat, educate, and house persons with mental retardation. In the early 1960s the call for new research into the causes and the amelioration of mental retardation, the development of community-based programs, and the development of family care for appropriate education, vocational training, and jobs were seen as revolutionary. But, in the 30 years since then, we have seen time and time again that it is persons with mental retardation themselves who have led the way. When the schools were opened to them, they learned more than any­ one ever thought possible; when vocational training was provided, they learned skills that led to jobs; when employment became available, they proved to be good steady workers who earned money and paid taxes. When the playing fields were made available to them through programs such as Special Olympics, they showed the world they could train and compete and WIN in the sports of the Olympics. When communities welcomed them, they became our neighbors. They have earned the right to play on any field, to study in any school, to hold a paying job, and to be anyone's neighbor.