Menschen, die getötet haben: Tiefenhermeneutische Analysen von Tötungsdelinquenten

کتابشناسی ...................................... ................................... 298 ضمیمه . ..... ...................................................... ...................................................... ........ 304 11 مقدمه در طول پنج سالی که به عنوان روانشناس در سیستم کیفری نوردراین-وستفالن کار کردم، علیرغم انتقادهای زیادی که از محدودیت های سازمانی داشتم، از نظر داخلی احساس راحتی می کردم. نهاد "وحشتناک" زندان به من احساس امنیت عمیقی داد و هر چقدر هم که برای یک خارجی دیوانه به نظر برسد، احساس امنیت و گرما. بارها و بارها از من می پرسیدند که آیا شغل دیگری پیدا نکرده ام. نه، من واقعاً می خواستم در آن زمان در آنجا کار کنم، علیرغم جایگزین هایی که در نگاه اول وسوسه انگیز به نظر می رسید. در مورد انتخابم با عدم درک زیادی مواجه شدم. سؤالاتی از این قبیل: \"کار کردن در چنین \"فروشگاهی\" باید وحشتناک باشد، دائماً در مواجهه با \"کمیته جامعه\" ، با خشونت مردانه و سفت و سخت ترین سلسله مراتب\" دستور روز بود. فقط همکاران قوه قضائیه احساسات مشابه را می دانستند، از "خانواده زندان" صحبت می کردند، و بسیاری نیز به طور خصوصی تقریباً منحصراً در محافل همکاران نقل مکان می کردند. همکاری نزدیک در بسیاری از موقعیت ها بیان شد. به عنوان مثال، من فقط باید جملات یا تکه هایی از جمله ها را وارد مکالمه می کردم و از قبل متوجه شده بودم. ارتباط به همین سادگی بود و اجماع به همین راحتی حاصل شد. ملاقات با مردم در زندان همیشه لذت بخش بود. سال ها پس از ترک خدمات حقوقی، هنوز دوست داشتم در آن زمان در مورد شغلم صحبت کنم و هنوز هم ارتباط مستمری با همکارانم در آن زمان دارم. نگاهی به گذشته در زندان مرا بر آن داشت تا این تفکر عمیق را انجام دهم.

Literaturverzeichnis ............................................................................................. 298 Anhang .................................................................................................................. 304 11 Einleitung Während der fünf Jahre meiner Tätigkeit als Psychologin im nordrhein-westfälischen Strafvollzug habe ich mich trotz vieler Kritik, die ich an institutionellen Zwängen hatte, innerlich recht wohl gefühlt. Die 'grausige' Institution Gefängnis gab mir eine tiefe Sicherheit, und, so verrückt es sich für Außenstehende anhören mag, Gebor­ genheit und Nestwärme. Immer wieder wurde ich gefragt, ob ich keinen anderen Arbeitsplatz gefunden hätte. Nein, ich wollte damals unbedingt dort arbeiten, trotz auf den ersten Blick verlockender Alternativen. Konfrontiert wurde ich, meine Wahl betreffend, mit viel Unverständnis. Fragen wie: "Es muß doch schrecklich sein, in solch einem "Laden" zu arbeiten, ständig konfrontiert mit dem "Ausschuß der Gesellschaft", mit männli­ cher Gewalt und rigidester Hierarchie" waren an der Tagesordnung. Nur Kollegen aus dem Justizbereich kannten ähnliche Empfindungen, sprachen von der "Knastfamilie", und viele bewegten sich auch privat fast ausschließlich in Kollegenkreisen. Das enge Miteinander äußerte sich in so manchen Situationen. Ich brauchte z.B. nur Sätze oder Satzfetzen ins Gespräch zu bringen, und schon wurde ich verstanden. So einfach war die Kommunikation, so leicht war Konsens herzustel­ len. Es war immer eine Freude, Menschen aus dem Strafvollzug kennenzulernen. Noch Jahre nach dem Abschied aus dem Justizdienst sprach ich gern über meine damalige Tätigkeit und habe noch heute konstante Verbindungen zu meinen damali­ gen Kollegen. Die Rückschau auf die Zeit im Strafvollzug war mir Anlaß zu dieser eingehenden Reflexion.