Memory in the Ontopoesis of Life: Book One. Memory in the Generation and Unfolding of Life

از ارسطو تا به امروز، حافظه به عنوان یک تصویر درک شده است - اثری یا اثری که از یک واقعیت گمشده باقی مانده است - و به عنوان پل ارتباطی با تجربه فیزیولوژیکی و آگاهی دیده می شود. در طول قرن‌ها، فیلسوفان بیهوده به دنبال مشخص کردن ماهیت این پل بین تجربه حسی و آگاهی بوده‌اند. فیزیولوژیک/طبیعی‌سازی آگاهی امروزی نزدیک‌تر از تلاش‌های قبلی برای حل تداوم مادرزادی نیست. اما وجود و عمل زندگی ریشه در این تداوم دارد و به وضوح باید رویکرد و فرمول بندی خود را نسبت به این معما تغییر دهیم (اروین اشتراوس). این به معنای برخورد و ورود همزمان به پیوندهای مادرزادی ارسطویی بین حافظه و زمانمندی است، که اهمیتی حیاتی در هستی‌سازی اولیه ما از زندگی (Tymieniecka) پیدا می‌کند. رویکرد هستی‌آفرینی به تولید و آشکار شدن هستی، به زمان‌مندی گام به گام زندگی در گرداب لحظه‌های به هم پیوسته، حافظه را فاش می‌سازد که عاملی است که حامل راز بزرگ این ادغام موقتی و شدن خود زندگی است. این گزینش پذیری و ادغام نمی تواند ثمره طرحواره ها یا اندام های عملکردی منفرد باشد، بلکه باید از چشمه های زاینده حیات سرچشمه بگیرد، به بستر جدید اولین پدیدارشناسی/فلسفه تبدیل شود، با رشته نوسان تداوم حافظه که اکنون باید در درونی ترین نقطه جستجو شود. قلب هستی و قرار گرفتن در لوگوس هستی‌آفرینی زندگی.
ما در این مجموعه پیشنهاد می کنیم که نیروی پرپر کننده حافظه را در منظر ساختار واقعیت بررسی کنیم: به خاطر سپردن و تفسیر، آگاهی و عمل، حقایق و تخیل، تاریخ و اسطوره ها، تحقق خود و دگردیسی...< /P>

From Aristotle to the present, memory has been grasped as an image--a trace or impression left by a lost reality--and has been seen as bridging physiological experience and consciousness. Through the centuries philosophers have vainly sought to make concrete the nature of this bridge between sensory experience and consciousness. The present-day physiologizing/naturalizing of consciousness is no closer than previous attempts to resolving their congenital continuity. But the very existence and practice of life is rooted in this continuity, and clearly we have to change our approach to and formulation of this enigma (Erwin Straus). This will mean simultaneously hitting upon and entering into the Aristotelian congenital ties between memory and temporality, which acquire crucial significance in our primogenital ontopoiesis of life (Tymieniecka). The ontopoietic approach to the generation and unfolding of beingness, to the step by step temporalizing of life in the whirl of coalescing moments, reveals memory to be the factor that carries the great secret of this coalescence of temporality and the becoming of life itself. This selectivity and coalescence cannot be the fruit of singular functional schemata or organs, but must proceed from the generative springs of life, become the new platform of first phenomenology/philosophy, with the fluctuating thread of continuity of memory now to be sought at the innermost heart of beingness and becoming in the ontopoietic logos of life.
We propose in this collection to explore the fulgurating force of memory within the perspective of the constitution of reality: rememorizing and interpretation, consciousness and action, facts and imagination, history and myths, self-realization and metamorphosis....